"Mały Książę" lektura dla dzieci czy dla dorosłych?

Istnieją książki, takie jak Alicja w krainie czarów czy Kubuś Puchatek, które w zasadzie przeznaczone są tylko dla dzieci. Ale tak naprawdę dorastamy do nich długo i nie wyrastamy z nich nigdy - nie tak jak z dziecięcych ubranek. Do tej samej grupy należy również Mały Książę - specyficzna baśń o maleńkim przybyszu z nieznanej planety.

Nieziemski gość poznaje prawa rządzące naszym światem i ludźmi - prawa, które tak naprawdę może odnieść do swoich doświadczeń i swojego życia dopiero dorosły (czy dorastający)człowiek, nie dziecko. To dorosły przecież styka się z ludźmi, takim jak Król, Próżny czy Pijak.

Dostarczają mu cierpień władcy tego świata, gotowi poświęcić wszystko dla przyjemności wydawania rozkazów i rządzenia światem. W dorosłym życiu spotykamy też Próżnych, zachwyconych sobą, samotnych i oczekujących ciągłego uwielbienia.

To dorosły człowiek musi wybierać pomiędzy postawami życiowymi, jakie prezentują kolejni rozmówcy Małego Księcia. Czy pójdzie na łatwiznę i będzie postępował jak Pijak, cały swój świat topiąc w alkoholu? Czy wybierze drogę Bankiera, który wszystko przelicza (to typowe we współczesnym społeczeństwie)? A może geografa - mola książkowego, nie potrafiącego przekładać swej teoretycznej wiedzy na codzienną rzeczywistość? Albo Latarnika - bezmyślnego urzędnika, dla którego życie jest jedynie ciągiem obowiązków, wypełnianych rutynowo i bez przyjemności?

Mały Książę jest też książką o uczuciach - tak ważnych w życiu każdego z nas. O przyjaźni, miłości, tęsknocie. I o śmierci - sprawie istotnej i ostatecznej. Czyż nie są to najważniejsze zagadnienia ludzi dorosłych?

Miłość Małego Księcia do róży urosła do rangi symbolu. On- troszczy się o nią, zabiega o jej względy, wybiera tylko ją, choć poznał wiele tak samo pięknych róż, czuje się odpowiedzialny "za to co oswoił". I ona - piękna, nieprzystępna, kapryśna, czasami chłodna albo kokieteryjna, jednak jedna i wybrana. Wielu dopatruje się w historii przypowieści o miłości mężczyzny i kobiety, czy słusznie?

Piosenki Kasi Sobczyk i Starego Dobrego Małżeństwa o Małym Księciu świadczą o tym, że książka jest wciąż czytana przez dorosłych, i co ważniejsze, dorośli wciąż ją przeżywają - pobudza ich nawet do tworzenia nowych tekstów.

Również niektóre cytaty z Małego Księcia funkcjonują w naszym języku, np. "jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś", "najważniejsze jest niewidoczne dla oczu", "dobrze widzi się tylko sercem"

Mały Książę jest zatem postacią ważną nie tylko dla dzieci, które czytają o dzielnym maleńkim przybyszu z innej planety, pięknej róży, lotniku i lisie? Autor stworzył postać żywą, do której w jakiś sposób odnosimy nasze dorosłe życie?