Generał Władysław Eugeniusz Sikorski.

Urodził się w 1881 r. w Tuszowie Narodowym pod Mielcem. Jego ojciec Tomasz był wiejskim organistą. W 1898 r. Sikorki rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Rzeszowie, natomiast dyplom inżyniera na wydziale budownictwa wodnego Politechniki Lwowskiej uzyskał w 1908 r. od tego czasu pracował jako inżynier przy regulacji Wisły. W przerwie studiów odbył roczną służbę w armii austriackiej otrzymując stopień podporucznika rezerwy. Jako oficer, Sikorki wykładał taktykę dla uczestników konspiracyjnych kółek wojskowych. Był członkiem Polskiego Stronnictwa Demokratycznego, następnie działał w ruchu niepodległościowym w szeregach Stronnictwa Postępowo- Niepodległościowego i Związku Walki Czynnej. Od 1916 r. kierował departamentem wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego. W okresie kryzysu Legionów Polskich włączył siew działanie Polskiego Korpusu Posiłkowego, jednak tuż po pokoju brzeskim zerwał z tą orientacją i został aresztowany przez władze austriackie. Podczas wojny 1919- 1920 r. gen. Sikorski zajmował wysokie stanowiska dowódcze oraz pełnił różne funkcje państwowe. W sierpniu 1920 r. stanął na czele piątej armii, która powstrzymała natarcia wojsk sowieckich w rejonie Modliła i na linii Wkry. Brał udział w życiu politycznym drugiej Rzeczypospolitej do przewrotu majowego. Po zabójstwie prezydenta G. Narutowicza objął urząd premiera i ministra spraw wojskowych. W tym okresie zaostrzył się jego konflikt z Józefem Piłsudskim głównie na tle odmiennych poglądów na temat organizacji naczelnych władz wojskowych. Po zamachu stanu w 1926 r. Sikorski został zwolniony z pełnionej funkcji dowódcy Okręgu Korpusu we Lwowie, poświecił się pracy pisarskiej i działalności politycznej.
Podczas wojny obronnej we Wrześniu 19839 r., mimo usilnych starań, gen. nie otrzymał przydziału służbowego dlatego opuścił kraj i udał się do Francji, gdzie początkowo został dowódcą formujących się tam wojsk polskich, potem objął stanowisko premiera, ministra spraw wojskowych, a także naczelnego wodza. Wówczas wzrósł autorytet generała wśród Polaków.
Dla kraju znajdującego się pod okupacją niemiecką i radziecką, nazwisko Władysława Sikorskiego symbolizowało ciągłość państwa polskiego i nadziejna wyzwolenie. Rząd emigracyjny reprezentował polskie interesy na arenie międzynarodowej, zabiegał o pomoc dla polski podjął walkę o niepodległość, tworzył wojsko, które rozsławiało imię Polski i przyczyniało się do upadku faszyzmu.
Po klęsce Francji, generał, zaproszony przez Winstona Churchilla, przeniósł siedzibę władz RP do Wielkiej Brytanii, gdzie przystąpił do odtworzenia polskich sił zbrojnych.
Po ataku Niemiec na ZSRR gen. Sikorski widząc zmianę w układzie sił polityczno- wojskowych w stosunkach międzynarodowych doprowadził (mimo opozycji niektórych polityków emigracyjnych) do podpisania układu ze Zw. Radz.- tzw. Układ Sikorski- Majski. Układ ten (podstawą prawną był sojusz przeciw Niemcom) przewidywał utworzenie na terytorium Zw. Radzieckiego armii polskiej pod dowództwem generała W. Andersa. Podpisanie układu miało ogromne znaczenie dla ponad 1200 Polaków internowanych w głąb terytorium Radzieckiego, którzy dotychczas traktowani byli jak więźniowie. To oni wg planu gen. Sikorskiego mieli stanowić zaplecze dla zwiększającej się liczebnie armii polskiej walczącej u boku aliantów na wszystkich frontach wojny.
Normalizacja stosunków ze Zw. Radzieckim spowodowała ostre ataki opozycji, głównie z powodu nieuwzględnionej w układzie sprawy powojennych granic polsko- radzieckich (na wniosek radziecki sprawa ta miała być rozpatrzona po wojnie).
Pozycja polityczna generała w latach 1942- 1943 zaczęła słabnąć. Dla zachodnich aliantów stawał się on uciążliwym patentem, utrudniającym ułożenie dobrych stosunków z ZSRR, który dźwigał na sobie główny ciężar wojny. Stanowisko to szczególnie ostro zarysowało się po odkryciu przez Niemców grobów katyńskich i zerwaniu stosunków dyplomatycznych przez ZSRR z rządem polskim na emigracji. W połowie 1943 r. gen. Sikorski udał się w podróż na Bliski Wschód do stacjonujących tam oddziałów polskich.
Niestety, była to jego ostatnia podróż. W drodze powrotnej zginął w katastrofie lotniczej pod Gibraltarem 4 VII 1943 r. w niewyjaśnionych okolicznościach. Trumnę ze zwłokami naczelnego wodza przywieziona do Londynu i pochowano na cmentarzu lotników polskich. Jego pogrzeb był wielką manifestacją żałobną polsko- brytyjską.
Śmierć Sikorskiego była dla sprawy polskiej wielką stratą. Generał cieszył się niekwestionowanym autorytetem wśród sojuszników. Był nadzieją Polaków do odbudowy suwerennej Polski, symbolem patriotyzmu cnót żołnierskich.
17 IX 1993 r. trumna ze szczątkami Sikorskiego została przywieziona do Polski i uroczyście złożona w katedrze Wawelskiej obok takich bohaterów narodowych jak T. Kościuszko, Ks. Jan Poniatowski, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Józef Piłsudski.