Charaktrystyka Skawińskiego "Latarnik".

Głównym bohaterem lektury "Latarnik" jest polski żołnierz. Walczył on m.in. w powstaniu listopadowym. Gdy wyemigrował z kraju pracował w wielu zawodach, np.: był kopaczem złota, poszukiwaczem diamentów, strzelcem, założył także warsztat kowalski, który spłonął w wielkim pożarze całego miasta. Próbował swoich sił także jako majtek statku, a potem jako harpunnik na wielorybniku. Niestety oba statki się rozbiły.
Wygląd zewnętrzny bohatera możemy poznać z rozmowy z konsulem. "Był to człowiek już stary, lat siedemdziesięciu albo i więcej, ale czerstwy, wyprostowany, mający ruchy i postawę żołnierza. Włosy miał zupełnie białe, płeć spaloną, jak u Kreolów, ale sadząc z niebieskich oczu nie był to człowiek Południa. "Skawiński podczas rozmowy miał smutną i przygnębioną twarz.
Gdy Skawiński usłyszał, że został przyjęty na posadę latarnika czuł sie jak: "szczuty zwierz, gdy wreszcie schroni się przed pogonią na jakiejś niedostępnej skale lub w pieczarze." Skawiński był zmęczony życiem, zniechęcony, zrezygnowany. Polubił swoją wyspę i swoją latarnię. Po dłuższym czasie zamieszkiwania wyspy nie potrzebował już kontaktu z ludźmi, wystarczyły mu mewy i inne ptaki.
Według mnie Skawiński zasługuje na powrót do ojczyzny, za którą tak tęskni. Przecież tyle dla niej zrobił!