METODA INDYWIDUALNYCH PRZYPADKÓW - zwana także studium indywidualnych przypadków wywodzi się z metod pracy socjalnej rozwijanych w pedagogice opiekuńczej na przełomie i rozpowszechnionych w latach 20-stych naszego wieku, działalność opiekuńcza wystając z ram filantropii szukała naukowych podstaw swej pracy i bardziej skutecznych form oddziaływania. Istota metod indywidualnych przypadków polegało na przekonaniu że upadek i nędza mają przyczynę słabości jednostki oraz, że warunkiem wydźwignięcia człowieka z sytuacji kryzysowej jest to: wszechstronne rozpoznanie przyczyn konkretnego przypadku i zindywidualizowane pomoc przewidująca obok materialnych bodźców także wyzwalania praktycznej aktywności człowieka i psychicznych zaradności oraz wiary we własne siły. Metoda indywidualnych przypadków wzbogacona potem o założenia metod grupowej i środowiskowej stanowiła metodologiczną podstawę na której wyrosła jedna z ważniejszych metod badań pedagogicznych zwana dziś metodą indywidualnych przypadków. Ta metoda w pedagogice sprowadza się do biografii ludzkich.
DEFINICJA INDYWIDUALNYCH PRZYPADKÓW
Jest sposobem badań polegających na analizie jednostkowych losów ludzkich uwikłanych. W określone sytuacje wychowawcze, lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych. W tym przypadku można powiedzieć, że cel stworzył metodę i jej funkcję.
Badania metodą indywidualnych przypadków posługują się dość nielicznym zestawem technik badawczych. Najbardziej użyteczną techniką w przypadku omawianej metody jest wywiad. Znakomicie uzupełnia go obserwacja i analiza dokumentów osobistych. Niekiedy pomocne być mogą techniki projekcyjne, testy. Zależy to od charakteru i złożoności poszczególnego przypadku.
ŁOBOCKI
Bardzo przydatną w przeprowadzeniu metody indywidualnych przypadków jest tzw. teczka biograficzna ucznia, systematycznie uzupełnia danymi dostarczanymi przez uczących do nauczycieli (T. Nowacki, 1974).