Teatr Elżbietański - cechy

Teatr Elżbietański

Druga połowa wieku XVI to rozkwit życia teatralnego w Anglii. Powstało wówczas wiele zespołów dworskich jak i wędrownych trup teatralnych, zaś pierwszym gmachem, przeznaczonym wyłącznie do wystawiania sztuk było ?The Theatre? wybudowany w 1576 roku przez Jamesa Burbage`a. Rok ten uznawany jest jednocześnie za datę narodzin teatru elżbietańskiego. W niedługim czasie zaczęły pojawiać się kolejne budynki teatralne, a spektakle w nich prezentowane różniły się charakterem od dzisiejszych widowisk. Aktorzy występowali na podwyższeniu pozbawionym rampy i kurtyny, wokół którego z trzech stron zgromadzeni byli widzowie. Nad tylną ścianą, gdzie znajdowały się drzwi do garderoby, umieszczono ganek przeznaczony na sceny balkonowe, bądź galerię. Odległość między sceną a widownią była niewielka, co zapewniało bezpośredni kontakt pomiędzy obiema stronami. Sztuki odgrywane były przy świetle dziennym albo po zmierzchu, przy blasku świec. Przedstawieniom towarzyszyła muzyka. Dekoracje nie były zbyt rozbudowane, miejsce akcji często określały umieszczone nad sceną napisy. Niezależnie od czasu akcji danej sztuki, aktorzy występowali we wspólnych kostiumach, które swym przepychem przyciągały uwagę widzów. Sztuka aktorska stała na dość wysokim poziomie ? dbano o doskonałą dykcję i precyzję gestu. Zarówno role kobiece, jak i męskie, odgrywane były wyłącznie przez mężczyzn. Wielcy aktorzy cieszyli się ogromną popularnością wśród publiczności, a sceniczna sława wiązała się z korzyściami materialnymi. Ze względu na ograniczone możliwości techniczne i ubogi wystrój sceniczny, najważniejszym elementem spektaklu był prezentowany przez aktora tekst. W tej sytuacji niezwykle ważną postacią teatru elżbietańskiego był dramaturg, od którego talentu często zależał poziom przedstawienia. Wzrastająca popularność widowisk rodziła zapotrzebowanie na coraz to nowe teksty dramatyczne. Nastąpił wówczas rozkwit angielskiej dramaturgii. Wśród licznych twórców teatru elżbietańskiego, obok Szekspira, za najważniejszych uznać można Thomasa Kyda, Christophera Marlowe`a, Bena Jonsona, Thomasa Dekkera, Johna Fletchera i Francisa Beaumonta.