Analizując podany fragment „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego, przedstaw przeżycia Cezarego i jego stosunek do matki. Zwróć uwagę na zmianę w postawie bohatera.

Cezarego Brayke, głównego bohatera książki Stefana Żeromskiego ?Przedwiośnie? łączy bardzo silna więź z matką. Gdy była z nim, na co dzień nie doceniał jej obecności, lecz po jej śmierci wszystko się zmieniło.
Podany fragment książki przedstawia odczucia i przemyślenia Cezarego po śmierci matki. Poczuł się samotny i opuszczony. Jako dziecko rozpieszczany przez rodziców. Po wyjeździe ojca poczuł się wolny, lekceważył szkołę. Uległ filozofii rewolucyjnej i popierał ja z całego serca. Szybko dorósł, matka przestała być dla niego ważna. Nie liczył się z jej poglądami i na siłę wmawiał jej zalety rewolucji. Matka rozumiała ile okrucieństwa i cierpienia wnosi rewolucja, lecz nie potrafiła się przeciwstawić synowi gdyż za bardzo go kochała.
Po śmierci matki Cezary został sam, nie zauważył, że to rewolucja pozbawiła życia jego matkę, gdyż wydawała mu się ona potrzebną ofiarą. Bohatera opanowała tęsknota i bezsilność. Chodził na cmentarz i rozmawiał z matką. Znalazł chęć do refleksji, zaczął odkrywać siłę matki, jej determinacje i żelazną wolę. Dopiero po śmierci zaczął ja doceniać, odczuł skruchę. Zauważył jak silnie opierała się przemocy, zawsze wiedziała, co należy robić i poległa dopiero w walce ze śmiercią. Cezary na grobie matki wspomina swoje przewinienia względem niej, płacze, wspomina, nie może sobie wybaczyć swojego stosunku do matki. Powoli odczula przebaczenie i jednoczy się ze zmarłą, przestaje się czuć samotny. Wmawia sobie, że matka jest gdzieś blisko, wysłuchuje go, pomaga w rozwiązywaniu problemów. Wszystko przypomina mu matkę, staje się ona dla niego kimś pięknym i bliskim. Cezary marzyłby matka znowu trzymała go w ramionach, chciał znów poczuć się bezpiecznie w jej objęciach. Po jej śmierci znów byli blisko siebie, rozumieli się, kochali. Pod wpływem tych refleksji, przemyśleń, rozmów ze zmarła stał się melancholijny. Dostrzegał niegdyś niewidoczne dla niego piękno przyrody, głębiej patrzył na świat. Nagle zrozumiał lirykę, której niegdyś musiał się uczyć, recytował wiersze matce. Bohater myśli o filozofii, przemijaniu. Dochodzi do wniosku, że tylko 2 rzeczy na świecie są stałe: wiosenne kwitnienie kwiatów i odtwarzanie jego procesów w utworach poetów. Jego myśli zaczynają dojrzewać, dostrzega dawne błędy i słabości matki. Pomimo, iż nie zgadza się z jej poglądami to z każdym dniem kocha ją coraz bardziej. Cezary zaczyna rozumieć swoją odmienność, widzi, iż jest silny, silniejszy od matki, że jest prawdziwym mężczyzną. Rozumie, że potrzebuje teraz kobiecego ciepła, przytulenia, takiego, jakie kiedyś dawała mu matka. Syn zaczął tłumaczyć matce, iż rewolucja wprowadza szlachetny porządek. Czynił to gdyż potrzebował zrozumienia, chciał się usprawiedliwić przed matką. On sam nie dostrzegał krzywd, jakie rewolucja wyrządza normalnym ludziom, nie widział cierpienia. Cezary przyrzeka, iż jego celem jest bycie robotnikiem walczącym o swoje prawa i prawa innych.
Fragment zakończony jest słowami matki: ?Tak, tak mój synku! Skoro ty mówisz, że tak, to tak?? pokazuje jej uległość wobec syna. Ukazuje bezgraniczną miłość matki do syna, silniejszą od śmierci i godzącą się na wszystko.
Czytając ten fragment tekstu można wyraźnie zauważyć, iż Cezary Baryka jest postacią dynamiczną. Bohater rozwija się, zmienia się jego psychika, z małego chłopca staje się mężczyzną.