Wieża Babel

Wieża Babel (hebr. balal, bll - pomieszanie, zmieszanie, zamęt), (akad. bab-ili - brama boga) - termin pochodzący z Biblii, według archeologów odnosi się do zikkuratu Etemenanki ("Fundament nieba i ziemi"), wznoszącego się w kompleksie świątynnym Esagila w starożytnym Babilonie, i przypuszczalnie podobnej budowli w Borsippie (Birs Nimrud). W trakcie jej budowy miał nastąpić cud pomieszania języków (rok 2201 p.n.e. wg tradycyjnej chronologii biblijnej). Wieżę wzniesiono z suszonej cegły, miała siedem stopni (pięter). Na szczycie umieszczono świątynię boga Marduka wykonaną z cegieł pokrytych niebieską glazurą. Całość miała około 90 m wysokości.

Budowla została zniszczona w 689 p.n.e., podczas panowania Sanheriba. Odbudowy podjęto się w czasach Assarhaddona (680-669 p.n.e.), natomiast odnowy za Nabopolassara i Nabuchodonozora II. Król perski Kserkses, w odwecie za powstanie wzniesione przez Babilończyków, kazał zikkurat zburzyć. Aleksander Wielki, chcąc odbudować to dzieło architektury, nakazał zrównać dawne ruiny z ziemią, aby oczyścić plac budowy. Zmarł jednak, zanim urzeczywistnił swoje plany.

Według przekazu biblijnego wieża Babel wznoszona przez ludzi z ziemi do nieba miała być symbolem przeciwstawienia się Bogu i jego zamiarom, a także miejscem gromadzenia się i jednoczenia ludzi we wspólnym sprzeciwie wobec Boga. Dlatego w celu uniemożliwienia realizacji tych planów, Bóg pomieszał budowniczym języki, wskutek czego ludzie rozproszyli się po całej ziemi.

Obecnie termin "wieża Babel" oznacza ideę, przedsięwzięcie niemożliwe do zrealizowania prowadzące jedynie do powstania zamętu lub miejsce, gdzie spotykają się ludzie mówiący różnymi językami. Dla chrześcijan wieża jest także symbolem zarozumialstwa i pychy ludzi, którzy bez pomocy Boga za pomocą ziemskich środków chcieli dostać się do nieba.