Tematy dramaturgii Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Tematy dramaturgii Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Tematykę dramaturgii Witkacego w najlepszy sposób odzwierciedla jego teoria CZYSTEJ FORMY. Jest to słynna witkiewiczowska koncepcja, która odnosi się przede wszystkim do teatru. Teatr taki musi uwolnić się od balastu treści, zrzucić z siebie odwieczne dążenie do naśladownictwa życia, czyli piętno iluzjonizmu. Teatr musi odrodzić się dzięki formie ? czystej formie, ma yć deformacją rzeczywistego świata, bez akcji dramatu w tradycyjnym rozumieniu, bez żadnego wczuwania się w rolę aktora, czy, broń Boże, realizmu językowego czy obyczajowego- choćby miał być to ?mózg wariata na scenie?. Cel całego dziwactwa ma wywołać niepokój, uczucia metafizyczne, uczucie dziwności. Dzięki przeżywaniu czystej formy widz znajduje się bliżej tajemnicy istnienia, odnajduje swoją indywidualność, duchowość. W świecie teatru, w którym z punktu widzenia życiowych realiów wszystko jest bezsensem możliwe jest uczucie estetycznego zadowolenia.
Tematyka:
- tworzenie świata nieprawdopodobnego, w niczym nie przypominającego rzeczywistości, przestrzeń zorganizowana w sposób dziwny
- postacie przerysowane, wymieniają się sposobem mówienia
- w wypowiedziach nie brak wulgaryzmów
- sprzeczność stylu z sensem
W dramaturgii Witkiewicza bezustannie powracają te same motywy, łączą się i splatają ze sobą. Tematy twórczości, które przewijają się w dramatach, czasami niemal obsesyjnie, nierozerwalnie związane są z filozofią pisarza wykładaną zarówno w dziełach filozoficznych, jak i powieściach. W dramatach mocno zaznacza się motyw życiowego nienasycenia. Dogłębny kryzys kultury i cywilizacji, i można powiedzieć więcej, ich degeneracja, powodują, że człowiek, odcięty od wyższych uczuć i duchowych doznań, człowiek, którego zżera nuda oraz intelektualne i emocjonalne lenistwo, a jednak człowiek jakby ostatkiem sił poszukujący odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące swojej egzystencji, próbuje dotrzeć do Tajemnicy Istnienia. Innymi słowy poszukuje doznań metafizycznych. Niejednokrotnie celem Witkiewiczowskiego bohatera staje się więc cel, jaki, według pisarza, przyświeca sztuce. Silne przeżywanie rzeczywistości, chwytanie jej i "wyżymanie", zachłystywanie się perwersyjnym erotyzmem, narkotykami, w końcu najróżniejszej maści, podejrzanymi, często hochsztaplerskimi kreacjami artystycznymi, jest dla bohaterów sposobem odczucia dziwności istnienia i jednocześnie aktem samoobrony.