Romantyzm polski na przykładzie Adama Mickiewicza.

W życiu i twórczości Adama Mickiewicza (1798-1855) możemy wyróżnić trzy etapy:
1. Okres wileńsko – kowieński. Nazwą tą określa się okres życia poety, który związany jest z dwoma miastami:
a) studia w Wilnie (1816-1819)
b) praca w szkole w Kownie, którą Mickiewicz podjął w celu spłacenia długu zaciągniętego na opłaty studiów (1819-1823).
Etap ten zdominowały następujące wydarzenia:
- kontakty i przyjaźnie z młodymi studentami, udział w związkach filomatów i filaretów
- nieszczęśliwa miłość do Panny Maryli Wereszczakówny, która została wydana za majętnego hrabiego
- praca nauczycielska w Kownie
Twórczość tego okresu to:
„Oda do młodości” – 1820
„Ballady i romanse” – 1822
„Grażyna” – 1823
„Dziady” (cz. II i IV) – 1823
2. Okres pobytu w Rosji. Wykryto organizację filomatów przez co Mickiewicz został uwięziony w Wilnie, a następnie zesłany do Rosji. W tym okresie został w Rosji i zaprzyjaźnił się z tamtejszymi romantykami – buntownikami.
Twórczość tego okresu to:
„Sonety krymskie” – 1826
„Konrad Wallenrod” –1828
3. Okres pobytu na emigracji.

oda – uroczysty, patetyczny utwór poetycki opiewający wybitną postać, ważne wydarzenie i ważną ideę. Jest to jeden z gatunków liryki greckiej. Charakteryzuje ją bogactwo środków poetyckich: liryczne porównania, przenośnie oparte na motywach mitycznych i biblijnych, hiperbolizacja przedstawionego świata.
ballada – wierszowany, fabularny utwór epicko – liryczny o niezwykłej często fantastycznej tematyce, zazwyczaj zaczerpniętej z legend, podań ludowych. Charakteryzuje ją melodyjność, która wynika z regularnej budowy strof, licznych powtórzeń, refrenów. Charakteryzuję ją również prostota środków obrazowania. Jest to gatunek, który wywodzi się z literatury ludowej.