Czy Don Kichote budzi tylko śmiech?

Don Kichote to bardzo kontrowersyjna postać z powieści Miguela de Cervantesa.Jest idealistą,marzycielem.Kocha książki,w szczególności romanse rycerskie.Przez nieustanne krążenie w krainie marzeń zaczyna zatracać się w niej.Świat realny przestaje dla niego istnieć.Tak więc postanawia zostać błędnym rycerzem.Chce walczyć ze złem i potworami,tak jak to robili bohaterowie jego lektur.Niestety nie widzi licznych przeciwności,jakie stawia na drodze los.Jedną z nich są czasy,w których żeje mężny szlachcic.Inną przeszkodę stanowi wiek-Don Kichote ma około pięćdziesięciu lat. Mimo wszystko udaje mu się znaleźć odpowiedniego giermka,starą szkapinę jako rumaka i damę serca.
Ze swym wiernym przyjacielem,Sanczo Pansą,mają wiele fascynujących przygód.Najsłynniejsza z nich,walka z wiatrakami,wzbudza śmiech.Ukazuje,jak bardzo książki pomieszały w głowie starszemu mężczyźnie.Jeśli jednak spojrzeć na to z innej perspektywy,można uznać Don Kichote za człowieka bardzo odważnego,o szczytnych celach,gdyż za taki uważam próbę zwalczania zła.
Tak więc zachowanie błędnego we mnie wzbudz również podziw.Cenię go za to,że chce naprawiać świat.Może zabawny jest sposób,w jaki to robi,lecz ogólnie nie można się z niego tylko śmiać.
Jego postawa ma również charakter ponadczasowy i uniewersalny.W XXI wieku ma już co prawda niewielu naśladowców,lecz jednak i dziś pojawiają się ludzie dobrej woli.Jednym z nich był Marek Kotański.Tak jak Don Kichote spotkał się z szyderstwami i niezrozumieniem i tak jak on nie przejmował się się tym,wierząc w słuszność swego zamierzenia.Wiedział,że to,co robi,może pomóc wielu ludziom i dążył do utworzenia ośrodków pomocy dla narkomanów i bezdomnych.A gdy osiągnął swój cel,mógł być z siebie dumny.
Dzięki takim osobom świat rzeczywiście staje się lepszy.Niestety,sami utrudniamy życie takim błędnym rycerzom.Możliwe,że robimy to z zazdrości.Też byśmy chcieli walczyć ze złem,jednak wstydzimy się tego.Boimy się tych szyderstw,z którymi Don Kichote i jego następcy musieli się zmagać.Dlatego próbujemy sprawić,aby zaniechali spełnienia swoich marzeń.Dopier z czasem,zwykle już po śmierci takich ludzi głośno wyrażamy swój podziw dla tego,co robili.Tak więc zastanówmy się,czy nie lepiej powielać ich czyny,czy nie lepiej naśladować ich i brać z nich przykład?Jeśli wszyscy szczerze odpowiemy sobie na to pytanie,świat będzie doskonały,tak jak w marzeniach Don Kichote z La Manchy.
(Z pracy dostałam 5,ale nie zamieściłam jej tutaj po to,aby ją kopiować,lecz żeby służyła za pomoc w napisaniu podobnej pracy)