Która z pięknych kobiet z „Quo Vadis” jest najbliższa memu ideałowi piękna?

Niewątpliwie w ?Quo Vadis? Henryka Sienkiewicza jest bardzo wiele pięknych kobiet. Uważam jednak, że ta, która miałaby być najbliższa memu sercu musi być naprawdę wyjątkowa. Decydujący jest nie tylko wygląd zewnętrzny, piękno - to pojęcie względne, dla mnie najważniejsze jest także wnętrze człowieka, jego dusza i osobowość . Najbardziej ze wszystkich dam zachwyciła mnie postać Ligii Kalliny, rzymskiej zakładniczki, która była córką królewską pochodzącą z narodu Ligów. Mieszkała w Rzymie u Aulusa i Pomponii, którzy traktowali ja jak własną córkę.
Na samym początku chciałabym podkreślić wygląd zewnętrzny dziewczyny, chociaż według mnie, nie jest on najważniejszy. Ligia była niezwykle piękna, delikatna i subtelna. Jej różowa twarz, świeże usta i lazurowe oczy czyniły ją jeszcze piękniejszą. Głowa jej okryta była kręconymi, ciemnymi włosami, sylwetka wdzięczna, giętka i smukła. Kobieta porównywana była do wiosny. Emanowała od niej radość, światło i pogoda ducha.
Sienkiewicz tak opisał wrażenia Petroniusza, widzącego Ligię po raz pierwszy:
?Wszystko zauważył i wszystko ocenił: więc i twarz różową i przezroczystą, i świeże usta, jakby do pocałunku złożone, i niebieskie jak lazur mórz oczy, i alabastrową białość czoła, i bujność ciemnych włosów, przeświecających na skrętach odblaskiem bursztynu albo korynckiej miedzi, i lekką szyję, i ?boską? spadzistość ramion, i całą postać giętką, smukłą, młodą młodością maju i świeżo rozkwitłych kwiatów.? Powyższy cytat potwierdza urodę Ligii i jej nie powtarzalność.
Jednak to nie wygląd uczynił ją najbliższą memu ideałowi piękna. Najbardziej zauroczyły mnie jej cechy charakteru, które według mnie były wyjątkowe i niepowtarzalne. Kobieta jako chrześcijanka nigdy nie dopuściła do tego, by zawieść Boga, bądź męża. Miłością, własnym poświęceniem, odwagą, skromnością i silną wolą doprowadziła do rozpowszechnienia tej religii w Rzymie. Od pozostałych bohaterek książki wyróżnia ją niesamowita delikatność i niewinność. Nie dzieliła ludzi na grupy, dla niej każdy był równy. Bardzo dobrze żyło jej się wśród chrześcijan. W sytuacjach zagrażających jej życiu wykazywała się wielkim spokojem i śmiałością. Powyższe cechy dowodzą o tym, ze Ligia miała wyjątkowy charakter.
Myślę, że Ligia jest moim ideałem, gdyż potrafiła odróżnić dobro od zła. Nie znana jej była zazdrość i kłamstwo. Piękna - zewnętrznie, ale przede wszystkim wewnętrznie. Mam nadzieję, że te argumenty są przekonujące i potwierdziły moją tezę. Podobno: ?piękno wiele ma imion? - ja przedstawiłam jedno z imion piękna ? Ligię.

Natalia. ;)