Rewolucja burżuazyjna w Anglii

W XVII w. Na Wyspach Brytyjskich narastał konflikt między dążącym do władzy absolutnej królem (głową kościoła anglikańskiego), a parlamentem, w większości wyznania purytańskiego, czyli odmiany kalwinizmu, która nie uznawała zwierzchnictwa anglikańskich biskupów. Karol I Stuart próbował rządzić bez zwoływania wrogiego sobie parlamentu, ale w obliczu wybuchu buntu w Szkocji (też był jej królem) oraz potrzeby ustanowienia nowych podatków na wojny z buntownikami został zmuszony to uczynić. Parlament był królowi zdecydowanie przeciwny i nie poparł wojny przeciwko Szkotom. Próba aresztowania przywódców opozycji doprowadziła do wybuchu w 1642r. wojny domowej.
Na czoło przeciwników króla wysunął się Oliver Cromwell. Karol I został pokonany i uwięziony, a następnie skazany na śmierć przez parlament. Egzekucję poprzez ścięcie wykonano 30 stycznia 1642 roku. Parlament zniósł monarchię i utworzył republikę. Cromwell stał się władcą kraju, pokonał Szkocję, stłumił bunt Irlandczyków związał te kraje unią z Anglią.
Ustrój republikański nie utrzymał się długo. W 1653r. Cromwell przyjął tytuł lorda protektora, a po jego śmierci przywrócono monarchię powierzając koronę wygnanemu z kraju synowi Karola I ? Karolowi II.
W 1688 roku Jakub II skłaniający się ku katolicyzmowi i absolutyzmowi, został pozbawiony korony, a tron Anglii przejął władca Holandii Wilhelm Orański. Rok później zatwierdził on tzw. Deklarację praw, ograniczającą władzę króla. Wielka Brytania stała się w ten sposób monarchią konstytucyjną.