Monet - twórczość

Monet Claude urodził się w 1840 roku, a zmarł w 1926 był malarzem francuskim i głównym przedstawicielem impresjonizmu. W 1859 r. przybył z Hawru do Paryża i zetknął się z artystami, którzy tak jak on, malowali w plenerze krajobrazy. Przede wszystkim impresjoniści byli pierwszymi artystami, którzy wyszli w plener z malarstwem olejnym. W swych pejzażach i scenach rodzajowych badał relacje barwne, zależności koloru od źródła światła, pogody i pory roku, szczególnie w seriach prac pokazujących wybrany motyw w różnym oświetleniu. W 1870 r. będąc w Anglii zainteresował się malarstwem Turnera i Constable’a, w 1871 r. przebywał w Holandii, gdzie miał okazję zobaczyć XVII - wieczne pejzaże małych mistrzów holenderskich. Jego najbardziej znane dzieło “Impresja- wschód słońca” nadało nazwę całemu kierunkowi. Zostało wystawione w 1874 r. na słynnej wystawie w atelier Nadara. Od 1883 r. mieszkał w Giverny, gdzie zaaranżował piękny ogród będący jego wielkim natchnieniem. Z czasem, redukując formę natury, wibrujące, jasne plamy barwne, stały się bliskie abstrakcji, choć wyraźnie trzeba tu zaznaczyć, że Monet nigdy nie identyfikował się z malarstwem nieprzedstawiającym akcentując zawsze, że wiecznym źródłem inspiracji było dla niego piękno natury.

Monet Claude, Impresja - wschód słońca
Impresja, wschód słońca to obraz namalowany przez Claude'a Moneta w 1872 roku. Należy do najbardziej znanych dzieł europejskich i temu to obrazowi kierunek zawdzięcza swą nazwę. Wystawione zostało na wystawie w atelier fotografika Feliksa Nadara w 1874 roku. Określenie to padło z ust, Louisa Leroya, znanego krytyka, jako obelga i szyderstwo, a w rezultacie przylgnęło i stało się uznawanym terminem, bez kontekstu negatywnego. Monet stworzył w tej kompozycji wizerunek światła i relacji barwnych jakie zachodzą między kolorem a kolorem. Zlekceważył wszystkie akademickie, "święte" zasady malarstwa nowożytnego, bowiem świadomie zrezygnował z wielkiego tematu, nienagannego rysunku, światłocienia, perspektywy i tradycyjnej gamy kolorystycznej i malowania w pracowni. Wybrał błahy motyw pejzażowy, malowany w plenerze - przedmioty mają rozmytą formę, pozbawioną bryłowatości, a namalowane zostały małymi, wibrującymi pociągnięciami pędzla. Barwy zaś, Monet zestawiał obok siebie, ale nie łączył ich na palecie. Nie starał się o odzwierciedlenie tego, co trwałe ale tego, co impresyjnie przemija.

Następnym znanym obrazem Maki, Claude'a Moneta wykonanym w 1873 roku jest tym dziełem, które pokazane było na pierwszej wystawie impresjonistów w 1874 r. Przedstawia spacerującą kobietę z małym dzieckiem wśród pola kwitnących maków. Postacie wtapiają się całkowicie w pejzaż, w pełni integrują się z przyrodą. Epizod jest banalny, prozaiczny, staje się pretekstem do namalowania wielobarwnej kompozycji, opartej na żywych, wibrujących, małych plamkach barwnych, kładzionych szybkimi pociągnięciami pędzla. Swobodnie ujęta scena rodzajowa oparta na zestawieniu czystych, jasnych kolorów tworzy pogodny i radosny klimat dzieła.

Dama z parasolką, zwana także Pani Monet z synkiem, dzieło Claude'a Moneta, namalowane zostało w 1875 r. Piękny, radosny obraz spowity w błękit, pełen słońca i ciepłego powiewu wiatru napawa nas optymizmem. Pani Monet odwróciła się na chwilę, jakby posłyszała wołanie, zawirowała jej suknia, wzrok zwrócił się ku widzowi. Koloryt jej sukni i ubrania dziecka nabiera barwy błękitnej, bowiem artysta słusznie dostrzegł wzajemne relacje barwne, jakie zachodzą między jasnym kolorem stroju a barwą nieba. Kolor na obrazie nie jest takim, jakim go nazywamy, ale takim, jakim go postrzegamy i to zawsze zależne jest od otoczenia, w jakim owa barwa się znajduje.

Mieszanie optyczne barw polega na nakładaniu farby drobnymi punktami czystych kolorów na płótno – blisko siebie – tak, że z pewnej odległości ulegają w oku widza zlaniu w jedną plamę wypadkowego tonu.

Monet Claude, Katedra w Rouen
Katedra w Rouen w południe, kompozycja Claude'a Moneta, powstała w 1894 r. i jest jednym z bardzo wielu obrazów przedstawiających dokładnie tę samą katedrę w tym samym ujęciu. Monet bowiem, malując wielokrotnie ten sam motyw w plenerze, badał relacje barwne i zmienność tych barw, które "uciekają" pod wpływem warunków klimatycznych. Prezentowane tu dzieło obrazuje fasadę kościoła w ciepły dzień, w samo południe, skrawek błękitnego nieba pozwala nam się domyślać, że dzień jest słoneczny. Nie szczegóły, ani niewątpliwa uroda budowli dla malarza była tak ważna, a impresyjność światła, które próbował Monet uchwycić.

Staw z nenufarami, obraz namalowany w plenerze przez Claude'a Moneta w 1899 r. jest spojrzeniem na naturę z bardzo niewielkiej odległości, bez dystansu, bez dalekiego horyzontu. Gęsta ściana barwy w pełni organizuje tu przestrzeń pozbawioną skrawka nieba, a mimo tego przecież odczuwamy klarowność powietrza, świeżość barwnych roślin, upalną temperaturę słonecznego dnia. W pełni życia przyroda zobrazowana została bez fotograficznej dokładności, Monet Claude, Staw z nenufarami ważne są tu przede wszystkim
rozwiązania malarskie, zmienność barwy.