"Bo życie nie kończy się śmiercią.”

Od wieków istotą śmierci zajmowali się wybitni poeci i filozofowie . Czy śmierć to koniec wszystkiego, myśli uczuć i pragnień, czy tylko przejście z jednego stanu w drugi. Osobiście nie wiem jak jest naprawdę lecz sposób przedstawienia sposób przedstawienia tego problemu w „Dziadach” jest dla mnie przekonywujący i zastanawiający.

Adam Mickiewicz w swym utworze opisuje życie po śmierci jako kontynuacje egzystencji na Ziemi. Przedstawia szereg bohaterów cierpiących na skutek złych uczynków, lub nie doznania życia w całym jego aspekcie. Przykładowo Józio i Rózia małe dzieci w ciągu swego krótkiego życia nie zaznały cierpienia, proszą one lud zgromadzony na dziadach o ziarnko gorczycy. Pan właściciel ziemski, który nie zważał na cierpienia poddanych, po śmierci poddany jest mękom, które sam narzucał innym. Kolejną postacią jest Widmo, nie prosi ono jedynie stoi i nie chce opuścić cmentarza na którym mają miejsce obrzędy. Mickiewicz opisuje również historię i uczucia Gustawa lecz o tym o tym w dalszej części.

W „Dziadach” śmierć kończy nasze materialne życie lecz nie psychiczne i duchowe. Dusze cierpią za czyny doczesne. Za próżność, nie poznanie całej gamy uczuć czyli zarówno radości jak i bólu, za krzywdy wyrządzone bliźnim. Gdyby istoty te wiedziały jakie cierpienia czekają w wyniku takiego sposobu życia to z pewnością zmieniły by je diametralnie.

Historia Gustawa jest bolesna. Kochał kobietę prawdziwie lecz ona zdradziła go z innym. Pomimo wszystko uczucie do Maryli jest silne. Nie jest w stanie wyrwać je z serca ani zdrada ani nawet śmierć jednego z kochanków. Gustaw w dalszej części jest Konradem .

O tym jak wygląda regulowanie spraw umarłych z żywymi mówią ballady. Ballada „Rybka” opisuje historię kobiety, którą łączył związek ze szlachcicem (panem dworu). Kochała lecz jej obiekt uczuć zdradził ją okrutnie. Ożenił się z inną. Dziewczyna miała dziecko które oddała w ręce zaufanego sługi. Sama zaś wskoczyła w nurt rzeki prosząc świtezianki by te przyjęły ją do siebie. Utonęła lecz co wieczór przybywała nad brzeg rzeki i zmieniała się z rybki do pasa w kobietę. Karmiła swą ukochaną dziecinę. Przed śmiercią powiedziała by zdrajca nie przychodził nad rzekę, lecz pewnego wieczora pan z żoną poszli tam na spacer i zaginęli. Sługa ujrzał, że koryto którym jeszcze niedawno płynęła woda jest puste a po środku stoi kamień o kształcie ludzkim. Karę za złe krzywdy wymierzają zmarli zza grobu. Pan który zdradził ukochaną jako kamienny głaz.

Zarówno ballady jak i „Dziady” poruszają tematyką życia po śmierci. „Dziady” można uznać za „poemat pychy”. W porównaniu z „Panem Tadeuszem”, który raczej wygląda na „poemat pokory” są one pełne wywyższenia się nad Bogiem, żądań i wyrzutów w kierunku istoty wyższej, którą możemy spotkać po śmierci w części duchowej naszej egzystencji.

Dla patrioty nawet po śmierci najważniejsze jest dobro ojczyzny. Wielu ludzi w walce o nią wcześniej zakończyło istnienie materialne i zaczęły istnieć jako dusze.

W wyniku poznania treści „Dziadów” Adama Mickiewicza i innych utworów poruszających problem śmierci stwierdzam że lepiej żyć uczciwie i nie wyrządzać krzywd bliźnim bowiem po śmierci drążą one naszą duszę bólem i goryczą. Na skutek tych przemyśleń chciałabym ostrzec innych by kiedyś tuż przed śmiercią nie obudzili się z wolą naprawienia wszystkich krzywd w ciągu kilku sekund . Zastanówmy się zanim kogoś skrzywdzimy.