Konferencja w Teheranie i Jałcie

W latach 1941-1945, w więc w czasie trwania drugiej wojny światowej, zawiązała się koalicja antyhitlerowska. Do trzech głównych koalicjantów zalicza się państwa, które do historii przeszły pod nazwą "Wielkiej Trójki". Stanowiły ją przywódcy: Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych oraz Związku Radzieckiego, a więc Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt oraz Józef Stalin. Konferencja w Teheranie odbyła się w roku 1943.
.Jej podstawowym celem było uzgodnienie stanowisk w sprawie jak najszybszego zakończenia działań wojennych oraz w sprawie układu międzynarodowych stosunków po zakończeniu wojny. Państwa zachodnie traktowały przy tym Związek Radziecki jako partnera. Konferencje teherańską poprzedziło spotkanie Wieczysława Mołotowa, ministra spraw zagranicznych Związku Radzieckiego z przedstawicielem rządu amerykańskiego Cordellem Hullem oraz z Brytyjczykiem Anthonym Edenem. Podstawowym celem działalności "Wielkiej Trójki" było uzgadnianie różnych kwestii o charakterze politycznym, czy wojskowym , związanych z prowadzeniem wojny. Współpraca ta oparta była na wzajemnej korespondencji, spotkaniach konferencyjnych oraz wymianie misji spedycyjnych ( handlowych, wojskowych oraz innych).Dyskutowano przede wszystkim nad jak najszybszym zwycięstwem nad Niemcami. Każdy z członków spotkania miał własna wizje zakończenia działań wojennych oraz kształtu powojennej Europy.
Kolejne spotkanie "Wielkiej Trójki" odbyło się na Krymie w Jałcie. Trwała ono w dniach od czwartego do jedenastego lutego 1945 roku. Podobnie jak w konferencji w Teheranie, także i w tej konferencji uczestniczyli Stalin, Roosevelt oraz Churchill, jak również radzieccy, amerykańscy i brytyjscy ministrowie spraw zagranicznych, doradcy polityczni oraz wojskowi. Ta konferencja miała decydujące znaczenie dla powojennego kształtu Europy. W tym czasie pięciomilionowa armią dysponowała jeszcze Japonia, która stanowiła zagrożenie dla ładu i bezpieczeństwa światowego. W tej sytuacji licząc na pomoc Stalina w kwestii rozwiązania sprawy japońskiej, przedstawiciele państw zachodnich byli skłonni pójść na różne ustępstwa. Na zaangażowaniu wojsk radzieckich w wojnę z Japonią zależało szczególnie prezydentowi Stanów Zjednoczonych. W tej sytuacji ZSRR domagał się zwrotu ziem, które Rosja straciła w wojnie japońsko-rosyjskiej w latach 1904-1905. Stalinowi zależało przede wszystkim na archipelagu Wysp Kurylskich oraz na południowej części wyspy Sachalin. Te kwestie omawiane były tylko pomiędzy Roosveltem i Stalinem.
uzgodnienia zarówno konferencja w Teheranie jak i w Jałcie dotyczyć miały: po pierwsze ? metod i form współdziałania sojuszników w celu jak najszybszego rozgromienia nieprzyjaciela i zakończenia wojny; po drugi ? modelu stosunków międzynarodowych w powojennym świecie. Chociaż po zakończeniu konferencji, z szeregu wypowiedzi zachodnich polityków polscy przywódcy mogli się zorientować, że sprawy ich ojczyzny nie zostały w Teheranie załatwione pomyślnie, to jednak nadal w najgorszych przypuszczeniach nie podejrzewano, że dokonał się właśnie pierwszy etap transakcji sprzedania Polski przez jej oficjalnych sprzymierzeńców. Konferencje w Teheranie i Jałcie miały wielki i jak najbardziej korzystny wpływ na tworzenie powojennej Polski oraz kształtowania się stosunków międzynarodowych. Dzięki zjednoczeniu się przedstawicieli państw europy została wskrzeszona więź przetrwania trudnej sytuacji w walce z Niemcami. Lata powojenne przyniosły zmagania między nowymi potęgami o dominację w świecie. Europa została podzielona na strefy wpływów.