Na podstawie fragmentu „Chłopów" W. S. Reymonta i całości lektury omów nowatorstwo powieści.

Władysław Stanisław Reymont jest jednym z przedstawicieli Młodej Polski. Jego najwybitniejszym, najbardziej znanym dziełem są „Chłopi". Autor porusza w nich tematykę chłopską. Ukazuje codzienne życie wsi polskiej, jej tradycje, obyczaje, pracę, itp. „Chłopi" to także powieść, która wprowadza wiele nowych rzeczy do literatury polskiej. No właśnie, na czym konkretnie polega nowatorstwo wprowadzone przez Reymonta?

Akcja fragmentu lektury toczy się na polu należącym do Macieja Boryny. Konający gospodarz, właściciel ziemi, wychodzi na rolę, aby siać zboże. Możemy tu dostrzec przepiękne, impresjonistyczne opisy przyrody. Niezwykle artystyczne przedstawienie wyglądu wsi pozwala nam doznać głębokich przeżyć estetycznych. W podanym fragmencie możemy znaleźć także mnóstwo symboli oraz nawiązań do kultur i religii europejskich. Siew zboża może nam skojarzyć się z głoszeniem Słowa Bożego, nawiązując tutaj do przypowieści o siewcy i plonie stokrotnym. Tą długą i ciężką pracę możemy porównać do mitologicznej pracy Heraklesa. Dla człowieka chorego, u schyłku życia, taki siew jest nie lada wysiłkiem. Reymont określa czynność, którą wykonuje Boryna jako „płoną pracę", 'trud na nic", czy „zbędne zabiegi". Od razu nasuwa się tu na myśl inny mit. Gospodarz wykonuje tu „Syzyfowa pracę", ciężką i niepotrzebną. Niezwykle wymowna jest sama scena śmierci Boryny. U progu swego żywota, bohater widzi Boga siedzącego na tronie ze snopów, przywołującego go do siebie nazywając „utrudzonym parobkiem". Boryna umiera padając krzyżem na ziemię, która była jego całym życiem, pracą dającą wyżywienie i możliwość utrzymania. Można rzec, że Boryna umarł z odrobiną świętości.

Już na początku całości utworu Reymont zamieścił przepiękne impresjonistyczne opisy pracy przy wykopkach. Autor w swojej powieści ukazuje chłopów i wieś z punktu widzenia mieszkańca Lipiec. Przedstawił on życie codzienne wsi, problemy codzienna takie jak np. zdychająca krowa. Pokazał nam też, że i wieś dzieli się na tych biedniejszych, jaki i tych bogatszych, gdzie każdy, w zależności od ilości posiadanego majątku miał swoje miejsce, tak jak na przykład w kościele, na sumie. Życie w Lipcach toczyło się w harmonii z naturą. Wszelkie prace, tradycje, obyczaje miały ścisły związek ze zmieniającymi się porami roku. Przecież żniwa, wykopki, czy kiszenie kapusty odbywały się wtedy, kiedy pozwoliła na to przyroda.

Reymont stworzył powieść odbiegająca od innych. Już choćby samo przedstawienie tematyki chłopskiej jest u niego inne niż u reszty. Autor nie skupia się na niedoli, wyzysku pańszczyźnianym, czy biedy wynikającej z uwłaszczenia. Patrzy on na wieś pod zupełnie innym kątem. Stara się przybliżyć czytelnikowi życie codzienne chłopów. Reymont wprowadza także do swojej powieści prądy charakterystyczne dla epoki modernizmu. Ważną funkcję pełnią impresjonistyczne opisy przyrody, a także symbolizm w powieści. Naturalizm wiąże się z przebiegiem wiejskiego życia, wyznaczonego przez naturę.

Nowatorstwo „Chłopów" polega właśnie na innym spojrzeniu Reymonta na wieś, a także wprowadzeniu do powieści impresjonizmu, symbolizmu i naturalizmu.