Czy zgadzasz się z opinią, ze literatura głosi prawdę o naturze człowieka?

Literatura to całokształt twórczości piśmienniczej danego narodu, epoki lub całej ludzkości, piśmiennictwo – tak podaje Encyklopedia WIEM. Jest to tylko sucha definicja, ale podaje ona nam jedną istotną informację – mówi ona, że literatura to twórczość ludzkości. O czym pisali ludzie? O sobie oczywiście. Nie zawsze była to prawda, jednakże większość dzieł pokazuje całą prawdę o naturze człowieka.
Jednym z wybitniejszych dzieł obrazujących naturę człowieka jest niewątpliwie Hamlet Williama Szekspira. Przedstawia on „prawdy codzienne”, czyli takie, z którymi spotykamy cię w codziennym życiu. Jedną z nich jest dążenie do władzy. Co chwile słyszymy
o politykach którzy wyprawiają dziwne rzeczy byle tylko stać się bardziej popularnymi –
i jednocześnie bliżej władzy. Nawet w pracy trwa nieustanna rywalizacja o lepsze stanowisko, przywileje – czyli o większą władzę w firmie. Często nawet na podwórku trwa nieustanne dążenie do władzy. Małe dzieci tworzą „klany” i zdolniejsi z nich rywalizują o przywództwo.
W Hamlecie dążenie do władzy było powodem kilku morderstw dokonanych przez Klaudiusza. Był on całkowicie zaślepiony żądzą władzy, była ona tak silna, że zmusiła go do zabicia króla oraz, co wynikło z ciągu wydarzeń, jego syna, Hamleta.
Inną naturą człowieka jest potrzeba miłości pokazana znakomicie w dziele Aleksandra Fredra Śluby Panieńskie. Miłość jest najmniej zbadanym uczuciem, które może całkowicie odmienić człowieka. O miłości słyszymy prawie codziennie. Gazety są pełne historii
o miłości sławnych osób, możliwe, że sami właśnie jej doświadczamy. Przychodzi ona
znienacka, gdy człowiek najmniej jej się spodziewa. Niektóre osoby mogą nie chcieć miłości, lecz mimo ich niechęci miłość zawsze wygra i odmieni nawet najbardziej przeciwnego jej człowieka. W Ślubach Panieńskich przedstawiona została właśnie taka sytuacja. Dwie kobiety, Klara i Aniela, nie chciały kochać ani być kochane ale mimo to uległy miłości płynącej od Albina i Gustawa.
Jest też coś, co dotyczy każdego człowieka. Niezależnie czy jest to kobieta, mężczyzna, dziecko czy dorosły zawsze towarzyszy nam w życiu. Zdolne operowanie nią jest sztuką, którą niektórzy opanowali do perfekcji. Mowa tu o obłudzie, czyli o skłonności do kłamstw. Dzięki kłamstwu niektórzy ludzie żyją lepiej, niestety przeważnie kosztem innego. Czasem kłamstwo może pomóc, podnieść kogoś na duchu, lecz nieumiejętne używanie jej może pociągnąć za sobą fatalne konsekwencje i doprowadzić do załamania się osoby próbującej nieudolnie kłamać. Do przedstawienia przykładu obłudy idealnie nadaje się Hamlet. Ponownie wykorzystam osobę króla Klaudiusza, ponieważ jest on przykładem większości złych cech ludzkich. Klaudiusz dążąc do władzy i próbując ją utrzymać popełnia serię kłamstw. Widać, że był on mistrzem obłudy i nie wahał się ją stosować. Pierwszy raz zastosował ją po zamordowaniu poprzedniego króla – Hamleta. Skłamał on, że król umarł śmiercią naturalną a nie został zamordowany. Powtarzał to kłamstwo wiele razy, lecz była jedna osoba która znała prawdę. Klaudiusz próbował się jej pozbyć i doszło do pojedynku. Wówczas Klaudiusz skłamał ponownie, co doprowadziło do śmierci królowej. Po wyjściu prawdy na jaw śmierć poniósł i sam kłamca – Klaudiusz.
Człowiek ma skłonności do rozmaitych rzeczy. Wszystkie te skłonności nazywamy naturą człowieka. Najznakomitszym i najstarszym dziełem ludzkości jest literatura. Opisane zostało w niej wszystko, co jest człowiekowi znane i wszystko o nim samym - również jego „natura” która w książkach przedstawiona jest w prawdziwej, czystej postaci. Natura człowieka przedstawiana w literaturze zaczęła być jeszcze w czasach starożytnych, w postaci mitów. Przechodziła ona przez wszystkie wieki, przez wielkie dzieła takie jak Dzieje Tristana i Izoldy, Hamlet, Romeo i Julia, Faust… Aż dotarła do teraz… Dawne dzieła na nowo interpretowane odkrywają ją na nowo… Nowe dzieła ukazują jej nowe oblicze…