Grafika komputerowa.

Grafika komputerowa dzieli się na:
grafikę wektorową i rastrową (bitmapową)


Grafika komputerowa jest to dział informatyki, który zajmuje się wykorzystaniem komputerów do generowania obrazów oraz wizualizacji rzeczywistych danych.
Można spotkać w architekturze, prasie codziennej, laboratoriach chemicznych, przemyśle twórczym, wojsku a nawet w szpitalu i rozrywce. Zwykli użytkownicy komputerów używają tej formy przekazu. Wzbogacają grafiką swoje dokumenty w Wordzie lub w Excelu. Wykorzystują do tego celu rysunki typu ClipArt lub obiekty.

Grafika (niekoniecznie użytkowa) występuje również w wielu dyscyplinach informatycznych; twórcy oprogramowania tworzą atrakcyjny wizualnie interfejs, autorzy witryn internetowych dbają o wygląd swoich stron WWW, a producenci aplikacji graficznych opracowują coraz doskonalsze narzędzia do tworzenia grafiki. Obrazy mogą być tworzone od podstaw, mogą tez być wynikiem obróbki zeskanowanych zdjęć i rysunków. W związku
z wejściem w nasze codzienne życie obrazów generowanych za pomocą komputera
i rozwojem tej dziedziny informatyki.


Grafika rastrowa (bitmapowa)
W grafice rastrowej obrazy tworzone są z położonych regularnie, obok siebie pikseli. Posiadają one różne kolory lub odcienie jasności. Tworzone w ten sposób obrazy zwykło się nazywać mapami bitowymi (potocznie-bitmapami).
Mapa bitowa (bit map) – jest to sposób zapamiętania obrazu przy wykorzystaniu pikseli ułożonych w rzędy i kolumny.
Liczba pikseli użytych do odwzorowania obrazu w komputerze zależy od jego rozdzielczości. Pojęcie to określa liczbę pikseli przypadającą na jednostkę powierzchni. Im wyższa jest rozdzielczość obrazka, tym większy jest jego plik. Na objętość zbioru graficznego istotny wpływ ma również ilość możliwych do zapamiętania kolorów. Im więcej kolorów tym większa objętość. Do zapamiętania wystąpień 16 777 216 kolorów na tej samej powierzchni trzeba użyć większej ilości bitów niż do zapamiętania 256 kolorów.
W przypadku obrazów rastrowych liczba pikseli przypadająca na jednostkę powierzchni jest wielkością stałą (rozdzielczość), dlatego tez przy powiększeniu mapy bitowej występuje efekt powiększenia piksela. W praktyce objawia się to widocznymi na ekranie monitora lub wydruku schodkami, stąd jakość obrazu nie jest najlepsza. Występująca wtedy utrata ostrości obrazu map bitowych jest ich podstawową wadą. Inną wadą jest brak możliwości operowania na fragmentach obrazu. Grafikę rastrową można przyrównać do obrazka namalowanego farbkami. Zmiana barwy dowolnego fragmentu polega na nałożeniu pędzelkiem innego koloru. Nie można tutaj zmienić np. kształtu namalowanego obiektu przez jego modelowanie, a jedynie przez namalowanie w jego miejsce nowego.
Po odpowiednim powiększeniu obrazu widać pojedyncze kwadratowe punkty, z których zbudowany jest cały obraz. Zwiększenie mapy bitowej powoduje, że zwiększane są także te punkty, przez co linie i krawędzie stają się postrzępione. Widać to bardzo dobrze na załączonym obrazku
Spotykane w grafice komputerowej mapy bitowe mogą posiadać rózny format (pliki przechowujące mapy bitowe mogą posiadać różne rozszerzenie). Jest to spowodowane tym, że programy z tej grupy umożliwiają zapisywanie przetworzonych plików we własnym formacie. Każdy z tych programów posiada jednak możliwość konwersji obrazów na format ogólnie dostępny. Kilka najpopularniejszych formatów map bitowych przedstawiam poniżej:

BMP- charakterystyczne rozszerzenie nazwy plików zawierających mapę bitową, wykorzystywane przez system Windows oraz wiele innych aplikacji.
JPEG- jeden z najpopularniejszych obecnie formatów map bitowych przechowujący obraz w postaci skompresowanej, bez wyraźnej straty na jakości obrazu. Pliki te posiadają rozszerzenie jpg.
GIF- rozszerzenie kolorowych plików graficznych (256 kolorów), które cechują się małą ilością zajmowanego przez nie miejsca. Jest to możliwe dzięki zastosowanej w nich kompresji bez straty jakości obrazu.
PCX- rozszerzenie bitmapowych plików przechowujących grafikę w starszych wersjach systemu Windows.
TIFF- format pliku opracowany specjalnie z myślą o aplikacjach służących do składu publikacji i obsługiwany przez wszystkie programy do edycji grafiki. Pliki zapisane w tym formacie posiadają rozszerzenie tif.

Grafika wektorowa
Obiekty tworzone w tego rodzaju grafice definiuje się za pomocą równań algebraicznych (wektorów). Obrazy i rysunki składają się z szeregu punktów, przez które prowadzi się linie proste i krzywe. Obraz wektorowy najprościej, czyli zapamiętany jest w postaci wzorów. Program, który je wyświetla i pozwala edytować przelicza wzory. W praktyce kreowanie takiego obrazu polega na utworzeniu niezależnych od siebie obiektów. Każdy z nich posiada takie właściwości jak kontur, rozmiar, kolor i stanowi odrębną całość. Obrazy i rysunki wektorowe można poddawać skalowaniu i modelowaniu bez utraty ich jakości. Tutaj zmiana kształtu jakiegoś obiektu polega na modelowaniu jego konturu. Przykładem rysunków utworzonych w grafice wektorowej mogą być ClipArty.
W przypadku tej właśnie grafiki nie używa się określenia jakości obrazu. Obiekty są wyświetlane na ekranie monitora z rozdzielczością, z jaką pracuje karta graficzna i drukowanie z rozdzielczością drukarki.
Grafika wektorowa posiada wiele zalet. Jest wyraźna na monitorze i na wydruku, zajmuje mniej miejsca na dysku i w pamięci RAM komputera.
Wadą grafiki wektorowej jest brak uniwersalnego formatu jej zapisu (np. obrazek stworzony w Corelu możemy odczytać tylko w tym programie.) Nie każdy jednak dysponuje drogim oprogramowaniem Corela i żeby rysunek stał się ogólnie dostępny należy zmienić jego format (np. na JPG).
Istnieje wiele profesjonalnych programów umożliwiających tworzenie rysunków w oparciu o grafikę wektorową. Najpopularniejszymi produktami tej kategorii są programy CorelDraw, Illustrator, WindowsDraw
i Designer.
Istnieją następujące rozszerzenia plików wektorowych: CDR CGM DRW WFM WPG DSP