Rozwinięcie sentencji Heleny Radwańskiej

„Używać książki jak narzędzie pracy duchowej, jako sposobu obcowania z przeszłością i kształtowania marzeń o jutrze, jako źródła radości i rozrywki – może tylko ten, kto w pełni opanował technikę czytania.”


Tylko ten człowiek, który w pełni opanował technikę czytania tego, co napisano, może przejść do następnego etapu nauki. Trudniejszego etapu. Etapu czytania nie tylko liter, słów, zdań, ale i myśli, zamiarów, marzeń, rad i ostrzeżeń zawartych w tekście. Czytania tego, co nie zostało zapisane.

Tylko ten człowiek, który potrafi czytać to, co oczywiste, może odczytać to, co oczywiste nie jest. Według własnego sposobu, według własnej metody. Tak, aby czytanie miało sens. Tak, aby rozumieć to, co się czyta, o czym się czyta.

W każdej książce zawarta jest część serca i duszy autora. To ona właśnie sprawia, że człowiek, który opanował sztukę czytania, może odnaleźć w tekście to, co zwykły czytelnik odnaleźć nie potrafi. Pragnienia, niespełnione i spełnione marzenia, nadzieję, dobro i zło. Tylko dzięki tej sztuce czytania człowiek może zdobyć nowe doświadczenia, przeżyć niezwykłe przygody.

Czytanie książek to dla niektórych przykry obowiązek, jednak istnieją ludzie, którzy potrafią docenić wszystko to, co książki mają do zaoferowania. Potrafią docenić książki, co w dzisiejszym świecie jest coraz rzadszym zjawiskiem, wypieranym przez telewizję i Internet. Szkoda. Książka to niezwykła rzecz.