"Celem poety jest cudowność. Kto nie potrafi zdumiewać niech idzie do stajni."

Barokowi poeci tworzyli niezwykłe i dziwne wiersze. Niezwykłość wierszy wynikała przede wszystkim z ograniczenia treści utworów i rozbudowania form jej wyrazu.

W Baroku twórcy starali się szokować i zaskakiwać odbiorcę swoją oryginalnością i formą. Dlatego stworzyli oni nowy styl poetycki przesycony środkami stylistycznymi (porównania, przenośnie, epitety, gry słów, mnożenie określeń na ten sam temat). Rozbudowane, kunsztowne środki poetyckie często kontrastowały z zawartością myślową utworu. Uważano, że poezja powinna przede wszystkim zadziwiać, zachwycać niezwykłością metafor, szokujących paradoksów, zaskakujących porównań. Podstawą poezji miał być koncept poetycki, czyli oparcie utworu na zaskakującym, niezwykłym i zadziwiającym pomyśle. Według marinistów miała ona zaskakiwać niezwykłością formy i olśniewać czytelnika, jednocześnie go bawiąc. Była to głównie poezja salonowa, błyskotliwa, o błahej, nierzadko frywolnej treści i pięknej, misternej formie.

Uważam, ze Jan Andrzej Morsztyn sprostał wymaganiom swojego mistrza, ponieważ jego wiersze, zwykle o tematyce miłosnej i towarzyszącemu jej lękowi przed śmiercią, są niezwykle lekkie i błyskotliwe. Poeta jest bardzo pomysłowy, i często zadziwia czytelnika. Jego wiersze zaskakują konceptem i zadziwiającą puenta np. w wierszu o swojej pannie koncept opiera się na porównaniu bieli skóry dziewczyny do najbielszych przedmiotów.

Koncept w wierszu „Do trupa” jest najbardziej zaskakujący i polega na porównaniu człowieka zakochanego do trupa. Morsztyn pisał wiersze, które zaskakiwały czytelnika niezwykłością formy, oryginalnością epitetów i śmiałością porównań, a właśnie Marino twierdził, że poezja musi zadziwiać niezwykłością formy, oryginalnością epitetów i śmiałością porównań.