Przestrogi duchów w utworze "Dziady" Adama Mickiewicza

W utworze Adama Mickiewicza pod tytułem "Dziady" występują trzy rodzaje duchów. Są to duchy lekkie - dwójka dzieci Józio i Rózia, duchy średnie młoda dziewczynka Zosia oraz duchy ciężkie - widmo złego dziedzica.

Każde z duchów wnosi przestrogę moralną. Józio i Rózia za życia prowadzili beztroski żywot i nie mogą wstąpić do niebios, gdyż "Kto nie doznał goryczy ni razu, Ten nie dozna słodyczy w niebie". Wieśniacy pomagają im poprzez podanie symobolu - ziarnka goryczy. Ta przestroga informuje nas o tym, że życie nie polega tylko na szczęściu, radości, zabawie i samych przyjemnościach. Trzeba umieć cierpieć i pomagać innym. Nie ma życia bez bólu, cierpienia, rozpaczy, każdy z nas ma jakieś problemy i troski.

Kolejną prawdą moralną jest "Kto nie był za życia człowiekiem, temu człowiek nie pomoże". Przestroga odnosi się do dziedzica, który za życia był zły i przez niego zginęło wiele istnień. Ta prawda uczy nas, że trzeba pomagać innym, bo wtedy kiedy my będziemy potrzebować pomocy to nikt nam nie pomoże.

Ostatnią prawdą moralną jest 'Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie będzie w niebie". Przestroga tyczy dziewczynki - Zosi, która odrzucała miłość i nie dostrzegała życzliwych sobie ludzi. Zosia chciała doznawać tylko dobrych stron życia, przyjemności, zabawy, bez podejmowania trudnych, czasem bolesnych wyzwań. Tak samo, jak Józio i Rózia można powiedzieć, że taki styl życia pozbawia nas dobrych stron charakteru.

Wszystkie przestrogi duchów są bardzo ważne i bardzo łatwo je przypisać do prawdziwego życia. Przestrogi chcą nauczyć nas jak postępować w życiu, żeby pomagać innym, nie czerpać z życia samych korzyści i lekkich przyjemnych uczuć.