Czy zgadzasz się ze stwierdzeniem Jana Pawła II: "Człowiek nie może żyć bez miłości"?

"Choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał całą wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I choćbym rozdał całe mienie swoje, i choćbym ciało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy: z nich zaś największa jest miłość."
(I List do Koryntian, rozdział 13)
Pytanie o naturę miłości należy do najstarszych, jakie stawia przed sobą człowiek już w starożytności doceniano potęgę tego niezwykłego uczucia. Wergiliusz pisał „miłość wszystko zwycięża i my ulegamy miłości”. Dla Dantego miłość jest tym, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy. Jaka jest natura owej tajemniczej siły? Czy jest to moc niszcząca czy twórcza?Miłość jest uczuciem najpiękniejszym, ale i najtrudniejszym. Potrafi tworzyć, ale i niszczyć. Nie możemy żyć, nie kochając. Kochamy swoich rodziców, rodzeństwo, ludzi, Boga, ojczyznę świat, przyrodę a nawet samego siebie.
Cóż to jest miłość? Definicji może być wiele i każdy to uczucie rozumie inaczej. Jest to coś więcej niż szacunek, podziw czy namiętność, coś, co pozwala dzielić uczucia drugiej osoby - jej radość, smutek, czy rozpacz. Potrzeba miłości tkwi głęboko w każdym z nas. Gdy czujemy, że jesteśmy kochani, łatwiej nam przetrwać trudne chwile, jesteśmy szczęśliwi i czujemy się ważni. Jeżeli my kochamy, umiemy przezwyciężyć własny egoizm, pragniemy dawać a nie jedynie brać.
Jest to problem tak stary jak świat, dlatego już w sarożytności artyści, poeci i pisarze nawiązywali do tego tematu. Uczucie miłości jest zawarte w "Antygonie" twórczości dramatopisarza Sofoklesa. Miłość zawarta w tym utworze jest doskonałym przykładem uczucia do brata. Antygona w rozmowie z Ismeną wyraża swój gniew, ponieważ ta nie chciała pomóc Antygonie w pochówku brata.
"Niechaj się zbratam z mym kochanym w śmierci
Po świętej zbrodni.(...)
Ty tu znieważaj święte prawa bogów."
W średniowieczu w pracach artystów wyrażana była głównie miłość do Boga, wynikało to z poglądu, jaki panował w tej epoce. Jednym z najlepszych przykładów miłości do Boga i bliźniego jest utwór "Kwiatki św. Franciszka", który opowiada o życiu św. Franciszka z Asyżu. Św. Franciszek kochał wszystkich i wszystko, co powodowało, że czuł się szczęśliwy, a jego wszechobecna miłość ściągała do zakonu nowych braci.
Pismo Święte jednoznacznie przedstawia miłość jako uczucie budujące, szlachetne, czyste. Tymczasem średniowiecze ukazuje nam nowy jej wymiar, ukazuje nieznane lub może niechciane dotychczas jej oblicze. Miłość staje się powodem do zbrodni, co więcej zdaje się ją usprawiedliwiać. Celtycka legenda opowiada o życiu dwojga kochanków, Tristana i Izoldy. Cóż mówi nam ona o miłości?
Miłość jest chytra – w postaci magicznego płynu połączyła Tristana i Izoldę.
Miłość jest niezależna i nieujarzmiona – Ona sama wybrała swoje „ofiary”, mimo że nie była przeznaczona dla nich.
Miłość jest wszechwiedząca i mądra – wiedziała kiedy król Marek zaczaił się na drzewie czyhając na zdradę zakochanych i potrafiła wybrnąć z tej sytuacji.
Miłość jest silniejsza niż śmierć – to Ona uratowała Tristana, skaczącego ze skały i Ona wybawiła Izoldę z rąk trędowatych.
Miłość jest samotna – została sama w lesie, w którym musiała przetrwać mimo trudności i cierpień.
Miłość jest wieczna – przetrwała dwa lata rozłąki zakochanych, wszystkie ich smutki i ból, po czym odrosła na nowo ze zdwojoną siła.
Miłość nienawidzi sprzeciwów (jest nieomylna) – ujawniła swą potęgę zabijając zdradzieckich pomocników króla Marka.
Miłość jest egoistką – nie widzi świata poza sobą i swoimi „ofiarami”.
Miłość nie zna granic – Tristan potrafił przemierzyć pół świata, aby, ciągnięty jak magnes, powrócić do Izoldy. Dla bohaterki niczym były mury Tyntagielu, z których uciekała, aby się spotkać ze swoim ukochanym.
Miłość nie pragnie sławy – schowała się przed światem pod sosną – zaułkiem zakochanych: Tristana i Izoldy.
Miłość mówi swoim językiem, który znają tylko kochankowie. Mówi znakami, którym, w przypadku bohaterów, był jaspisowy pierścień.
Miłość bohaterów tej legendy zakończyła się tragicznie dla nich, tak samo jak dla bohaterów dramatu Williama Szekspira "Romeo i Julia". W utworze tym została przedstawiona prawdziwa miłość, którą tylko śmierć mogła zakończyć. Romeo jest doskonałym przykładem osoby która się zmienia pod wpływem tak silnego uczucia jak miłość.
Dzieje literackie na przestrzeni wieków ukazują nam różnorodne oblicza miłości. Jej obiektem może być inny człowiek, jak również ojczyzna, co było jedną z najwyższych cnót dla średniowiecznych rycerzy. Tak czy owak miłość jest nie do pokonania, nie potrafimy się jej oprzeć.
Należy zatem przyznać rację papieżowi Janowi Pawłowi II, że miłość jest niezbędnym elementem w życiu człowieka. Bez niej czujemy się nieszczęśliwi, zatracamy sens swojego bycia. Choć czasem bywa bolesna, tragiczna, jednak stanowi istotę człowieczeństwa, ubogaca nas duchowo. Pozwala wznieść się ponad ramy materialności i fizyczności, poznac to, co nienamacalne, a jednocześnie uszczęśliwić siebie i innego człowieka.