Bory świerkowe

Bory świerkowe są najpowszechniejszym typem lasu na kwaśnym podłożu albo na skale alkalicznej. Występują od 1150 do 1450 metrów wysokości nad poziom morza. Są bardzo zwarte, a co się z tym wiąże cieniste. Dochodząc go górnej granicy lasu tworzą się luźna drzewostany przechodzące w stopniowo w pojedyncze drzewa.

Ściółka razem z surową próchnicą, dochodząca w lasach świerkowych nawet do kilkunastu centymetrów grubości, jest bardzo kwaśna. Brak podszycia.
Runo czasem może być nieobecne. Zazwyczaj stanowią go paprocie
- podrzeń żebrowiec,
- narecznica szerokolistna,
- widłaki, głownie widłak jołowcowaty,
- podbiałek alpejski,
- mchy.

Narecznica szerokolistna - W Polsce kilka gatunków, najpospolitsza narecznica samcza (Dryopteris filix-mas) występuje w lasach, zaroślach, w lasach górskich rosną narecznica szerokolistna (Dryopteris austriaca) i narecznica górska (Dryopteris oreopteris).

Widłaki (głownie widłąk jołowcowaty - (Lycopodium annotinum), przedstawiciel rodziny widłakowatych (Lycopodiaceae), gromady roślin telomowych (Telomophyta). Bylina o długiej, przekraczającej nawet 1 m łodydze, z której wyrastają liczne, wielokrotnie rozgałęzione gałązki wysokości 10-30 centymetrów. Jego listki są ułożone skrętolegle, odstające poziomo, drobno piłkowane, z ostrym zakończeniem. Kłosy zarodnionośne ma proste, żółte, długości ok. 4 cm, umieszczone na wierzchołkach gałązek.

Podrzeń żebrowiec (Blechnum spicant), paproć z rodziny podrzeniowatych, występująca dość często w lasach niżowych i górskich, zwłaszcza na siedliskach kwaśnych.

Świerk (Picea), rodzaj z rodziny sosnowatych, obejmujący ok. 50 gatunków, występujących na obszarach umiarkowanych i chłodnych półkuli północnej. Wysokie drzewa szpilkowe o regularnej, stożkowej koronie, szpilki ustawione spiralnie, szyszki cylindryczne, zwisające. Drewno miękkie, lekkie, elastyczne, cenione i powszechnie używane.

Paprotka zwyczajna (Polypodium vulgare), gatunek z rodziny paprotkowatych występujący w strefie umiarkowanej na całym świecie. W Polsce w prześwietlonych lasach i na skałach. Czasem sadzona jest jako parkowa roślina ozdobna. Roślina ma płytkie podziemne kłącze, pokryte błoniastymi, brązowymi łuskami. Liście zimozielone, obumierające na wiosnę, wzniesione, o długości do 60 centymetrów, pojedynczo pierzaste, blaszki liściowe równowąskie, na spodniej stronie okrągłe kupki zarodni umieszczone w dwóch szeregach.