Doktorzy Honoris Causa

Prof. Maksymilian Tytus HUBER - 1950
Prof. Zygmunt CIECHANOWSKI – 1957
Prof. Witold MICKIEWICZ – 1960
Prof. Aleksander RYLCE – 1965
Prof. Ewgenij W.TOWSTYCH – 1965
Prof. Marian OSIŃSKI – 1970
Prof. Witold NOWACJI – 1971
Prof. Janusz GROSZKOWSKI – 1975
Prof. Kazimierz KOPECKI – 1975
Prof. Aleksander W. WAWIŁOW - 1975
Prof. Michaił G. WORONKOW – 1975
Prof. Robert SZEWALSKI – 1978
Prof. Stanisław TURSKI - 1980
Prof. Paul HAGENMULLER - 1985
Prof. Franciszek OTTO - 1985
Prof. Ignacy ADAMCZEWSKI – 1985
Prof. John Bernard CALDWELL - 1985
Prof. Igor KISIEL – 1985
Prof. Jerzy DOERFFER – 1988
Prof. Martin GRASSNICK – 1989
Prof. Dymitr ROSTOWCEW – 1989
Prof. Dieter MŁYŃSKI – 1991
Prof. Witold URBANOWICZ – 1991
Prof. Damazy J. TILGNER – 1992
Prof. Douglas FAULKNER – 1993
Prof. Adolf BUTENANDT – 1994
Prof. Gerd GUDEHUS - 1995
Prof. Fumio NISHINO – 1996
Prof. Wacław SZYBALSKI - 2001
Prof. Zbigniew JEDLIŃSKI – 2001
Prof. Ignacy MALECKI – 2002
Prof. Lech KOBYLIŃSKI – 2004
Prof. Leon KIERES – 2004

Andrzej Wajda
Urodzony w 1926 w Suwałkach. Reżyser filmowy i teatralny.
Studiował na
Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1946-1949) Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi; dyplom w 1953.
Przewodniczący Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1977-1982).
Od 1980 członek NSZZ „Solidarność",
Członek rady przy Lechu Wałęsie (1982-1989).
Senator Rzeczpospolitej 1989-1990.
Od 1994 jest członkiem Institut de France w Paryżu .
W 1982 - otrzymał Oficerska Francuska Legie Honorowa.
Otrzymał:
Komandorie Francuskiej Legii Honorowej i Wielki Krzyż Zasługi Niemiec.
Doktor Honoris Causa: m.in.: Uniwersytetów w Waszyngtonie, Bolonii, Lyonie, Brukseli, Moskwie oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.


Krzysztof Zanussi
Urodzony w 1939 roku w Warszawie.
Reżyser filmowy i teatralny.
Studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim (1955-59) i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1959-62).
Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi; dyplom (1962-67).
Wykładał na wielu uczelniach filmowych, m. in. W PWSTiF w Łodzi, National Film School w Wielkiej Brytanii.
Autor książek „O montażu w filmie amatorskim" (1968), „Rozmowy o filmie amatorskim" (1978), cztery tomy „Scenariuszy filmowych", „Pora umierać" (1999), „Między jarmarkiem a salonem" (1999).
"Bigos nie zginie w rodzinnej Europie" (2003)
Członek Europejskiej Akademii Filmowej, Polskiej Akademii Umiejętności, PEN-Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Otrzymał:
Doctor Honoris Causa m.in: moskiewskiego Instytutu Sztuki Filmowej WGIK, The National University of Drama and Cinematography
„I.L. Caragiale", European Humanities University, Nowego Uniwersytetu Bułgarskiego.


Ryszard Kapuściński
Twórczość Ryszarda Kapuścińskiego ma ścisły związek ze sferą zainteresowań kierunków nauki, którymi zajmują się poszczególne jednostki Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego. Jego książki są wykorzystywane jako lektury i materiały dydaktyczne na studiach politologicznych, socjologicznych i dziennikarskich, psychologicznych i filozoficznych – stanowią uniwersalne odniesienie do prezentacji zjawisk politycznych, społecznych, kulturalnych charakterystycznych dla świata drugiej połowy XX i początków XXI wieku. Działalność dziennikarska Ryszarda Kapuścińskiego stała się tematem kilku prac dyplomowych na Podyplomowym Studium Dziennikarstwa UG. Ryszard Kapuściński, będąc znakomitym dziennikarzem, jest wielkim pisarzem. Będąc pisarzem i dziennikarzem, jest uczonym. Jego teksty zawierają rzetelną informację dziennikarską, dają przeżycie artystyczne, dostarczają wiedzy trwałej i głębokiej. Jego teksty pisane łączą najlepsze cechy reportażu medialnego, prozy artystycznej i przekazu naukowego.

Czesław Miłosz
Polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz. Laureat Nagrody Nobla 1980. Laureat Nagrody NIKE'98. Skończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim 1929-1934. Debiutował jako poeta w piśmie Alma Mater Vilnensis 1930. 1931 współzałożyciel grupy literackiej Żagary i współredaktor jej pisma pod takim tytułem. 1936 rozpoczął pracę w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia, skąd po usunięciu za lewicowe poglądy przeniósł się do rozgłośni warszawskiej w 1937. Od 1940 był woźnym w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Brał udział w podziemnym ruchu kulturalnym, m.in. publikując zbiór Wiersze (1940, pod pseudonimem J. Syruć) i antologię Pieśń niepodległa (1942). Otrzymał wiele prestiżowych nagród, np. Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Neustadta oraz doktoraty honorowe wielu Uniwersytetów, m.in. Jagiellońskiego i Harvarda. W 2000 z okazji jubileuszu dziewięćdziesiątych urodzin Uniwersytet Jagielloński wyróżnił go srebrnym medalem 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej.


Jerzy Grotowski
Reżyser, teoretyk teatru, pedagog, twórca metody aktorskiej. Urodzony w 1933 roku w Rzeszowie, zmarł w 1999 roku w Pontederze. Jeden z największych reformatorów teatru XX wieku. Absolwent Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie (1955). W latach 1955-1956 studiował reżyserię w moskiewskim GITIS. Założony przez niego Teatr Laboratorium należy do najważniejszych instytucji sztuki XX w. Jerzy Grotowski był nie tylko twórcą teatru. Był także jego filozofem. W roku 1968 sformułował wydany m.in. w Stanach Zjednoczonych manifest "W kierunku teatru ubogiego".


GRZEGORZ GORCZYCA
Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Bronisławy Kawalli (dyplom w 1995) oraz kameralistykę pod kierunkiem Andrzeja Guza. W 1993 został laureatem EUROPEJSKIEGO KONKURSU IM. CLAUDE KAHNA w Paryżu. Ważniejszym wydarzeniem w jego życiu artystycznym było wykonanie - podczas uroczystości nadania Janowi Ekierowi tytułu doctora honoris causa - KONCERTU FORTEPIANOWEGO Witolda Lutosławskiego.


Bolesław Mazurkiewicz
16 września 1999 r. otrzymał doktorat honoris causa Państwowego Uniwersytetu Morskiego w Odessie. W sumie Profesor posiada już 7 tytułów dr. honoris causa uczelni polskich i zagranicznych. Otrzymał je za wybitne osiągnięcia w dziedzinie budownictwa morskiego. W minionym roku akademickim (oprócz wspomnianych doktoratów) otrzymał jeszcze doktorat h.c. Uniwersytetu w Karlsruhe i Uniwersytetu w Sankt Petersburgu. Jest niezwykle aktywnym członkiem krajowych i międzynarodowych instytucji i organizacji naukowych. Jest kierownikiem Katedry Budownictwa Morskiego Wydz. Inżynierii Środowiska). Był prorektorem i rektorem PG (1981-1984, 1987-1990). Jest odznaczony, między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.


Eugeniusz Dembicki
4 października 1999 r. podczas inauguracji roku akademickiego 1999/2000 w Politechnice Wrocławskiej nastąpiło uroczyste nadanie tytułu i godności dr. honoris causa tej uczelni profesorowi. Jest on kierownikiem Katedry Geotechniki Wydz. Inżynierii Środowiska PG. Autorytet w skali światowej w dziedzinie geotechniki i fundamentowania gruntów. Posiada już doktorat honoris causa Uniwersytetu w Grenoble. Za wybitne osiągnięcia naukowe otrzymał, między innym, niezwykle prestiżową nagrodę Instytutu Maxa Plancka. Jest Kawalerem Francuskiej Legii Honorowej. Otrzymał Order Komandorski Francuskich Palm Akademickich. Jest twórcą szkoły naukowej w specjalności którą reprezentuje. W 1999 r Prezydent RP nadał Profesorowi Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. W latach 1984-1987 piastował, z wyboru, funkcję rektora Politechniki Gdańskiej. Jest przewodniczącym Komitetu Geotechniki i członkiem wielu krajowych i zagranicznych rad naukowych.