Edward Munch 'Krzyk'

Obraz Edwarda Muncha pt. „Krzyk” powstał w 1893 roku. Należy on do cyklu „Fryz życia” i uważany jest za pierwszy charakterystyczny obraz ekspresjonistów. Dzieło to wykonane jest przez malarza w kilku technikach graficznych, m.in. rysunek, litografie (czarno-biała i kolorowa) oraz drzeworyt. Wielu krytyków sztuki uznało, że „Krzyk” to największe dzieło Muncha. Ich zdaniem obraz przedstawia współczesnego człowieka przeszytego bólem egzystencjalnym. Podobno podczas tworzenia obrazu, malarz inspirację znalazł we własnym życiu.
Sztukę Edwarda Muncha określa się jako "psychiczny naturalizm". W swoich obrazach kolorystycznie zbudowanych na ostrych zderzeniach kontrastujących z sobą, dość ciężkich barw, Munch dawał wyraz trapiącym go myślom o osamotnieniu człowieka, jego lękach przed nieznanym a nieubłaganym losem, przed chorobą, śmiercią, a nawet miłością.
Na pierwszym planie obrazu znajduje się dziwna, zdeformowana postać. Ma na sobie ciemny strój, co tworzy wyrazisty kontrast z jasną barwą ciała. Trudno określić jej płeć, być może artysta przedstawił samego siebie. Twarz osoby wyraża przerażenie, usta otwarte są do krzyku, a ręce w obronnym geście spoczywają na głowie. W tle obrazu widać długi, niekończący się most, a na nim dwie ciemne postaci spacerujących mężczyzn. Wzrok przykuwa ich obojętność, zachowują się tak, jakby nie dostrzegały krzyczącego mężczyzny. Niebo jest krwistoczerwone, a otchłań morza, lub jeziora bardzo ciemna, wręcz mroczna.
Opisywany obraz budzi w widzu grozę. Sprawiają to między innymi wyraziste, wijące się linie oraz niezwykle jaskrawe i kontrastujące ze sobą barwy. Potęgują one jeszcze przerażenie, jakie możemy ujrzeć na twarzy głównej postaci.
„Krzyk” jest odzwierciedleniem uczuć Muncha. Autor był najwidoczniej przerażony światem. Bał się samotności i obojętności innych ludzi. Malując swój obraz przelał on na płótno swoją duszę, swoje odczucia.