Samotność i tęsknota w utworach romantycznych, a także jej wpływ na twórców.

Romantyzm na terenach polskich wyglądał troszkę inaczej niż w innych krajach. Dlaczego tak było? Otóż wojna i zabory pozostawiły ogromny odcisk na naszej literaturze narodowej. Państwo polskie oficjalnie nie istniało, jedynie jego niewielka namiastka zwana Księstwem Warszawskim. Dlatego twórczość romantyków miała troszeczkę inny wygląd, sugerowałbym nawet, żeby nazwać to odrębnym gatunkiem. Tak, więc wiemy już ze na naszej spuściźnie narodowej istnieje pewien odcisk, wiemy tez skąd on pochodzi, ale jeszcze nie wiemy jak on wygląda. Samotność – według słownika jest to, cytuje: „życie, przebywanie w odosobnieniu, brak towarzystwa, rodziny”. W następnych akapitach postaram się pokazać, iż samotność i tęsknota są obecne w utworach romantycznych, postaram się również pokazać jak wcześniej wymienione cechy wpływają na autora i jego teksty.
Zastanówmy się więc – na początku ogólnie - co przeżywa artysta, autor, reżyser, piosenkarz, a także potencjalnie zwykły, pospolity człowiek, gdy jest samotny i tęskni. Prawdopodobnie jest w rozterce, w jego głowie kłębią się miliony niepoukładanych myśli. Jest to jednak czas, w którym człowiek może się zmierzyć z samym sobą, ze swoimi problemami, jest to czas pełen refleksji i być może wiary. Wtedy człowiek sobie przypomina o miłych chwilach, o pięknych rzeczach i ciepłych uczuciach. Wiemy już, co teoretycznie dzieje się z tęskniącą osobą. Jak to wygląda w praktyce można pokazać na przykładzie Adama Mickiewicza. Tak, więc Adaś jest polakiem i patriotą, swymi tekstami zagrzewa ludzi do walki, jako standardowy romantyk był nieszczęśliwie zakochany. Niestety musi uciekać z kraju i trafia do Francji. Tam jego tęsknota za ojczyzną rośnie przez długi czas, aż rozrasta się do rozmiarów ogromnego drzewa, którego owocem jest „Pan Tadeusz”. Tak można to opowiedzieć z niewielką nutką ironii. Jednak to prawda, tak powstało jedno z największych dzieł polskiej literatury, zwane również epopeją narodową.
Jest wiele powodów samotności i jeszcze więcej jej rodzajów. Jednym z takich powodów może być nieszczęśliwa miłości. W literaturze nie brakuje przykładów na poparcie wyżej napisanych słów. Wszystkie, albo prawie wszystkie powieści obrazowe, a także romanse i inne kobiece gatunki maja w swym standardzie nieszczęśliwą miłość, jest to ich nieodłączna cecha. Łatwo także o przykład z literatury okresu romantyzmu, gdy także i tam nie brakuje nieszczęśliwie zakochanych i samotnych, w większości mężczyzn. Tak to jest ze ktoś musi być gorszy. Samce muszą cierpieć, ale także grać czarne charaktery. Taki los, jednak wracając do tematu spójrzmy na Gustawa z IV części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Jest on samotny gdyż kobieta, którą kochał poślubiła innego mężczyznę. Ma on jednak jeszcze jeden problem nikt nie potrafi zrozumieć rozmiaru jego uczuć. Dlatego jest samotny. Jest jeszcze jeden problem, nawet samobójstwo nie pomaga, nie kończy tych cierpień, wręcz je wzmaga.
Kolejnym takim bohaterem może być Kordian, postać stworzona przez Juliusza Słowackiego. Ma on podobne problemy do Gustawa. Jest on tak samo nieszczęśliwie zakochany. Laura odtrąca jego uczucia, do tego dochodzi „choroba wieku” i mamy kolejny przepis na samobójstwo, co w utworach romantycznych stało się standardem. Śmierć, cierpienie, samobójstwo i samotność, jeśli macie zamiar pisać jakąś treść romantyczną zapamiętajcie je. Są to elementarne podstawy każdego utworu romantycznego.
Mickiewicz musiał uwielbiać cierpienie drugiego człowieka, a bynajmniej lubił o tym pisać. Może podobało mu się dostarczanie ludziom mieszanych uczuć. Ja jako autor starałbym się pisać o czymś z „happy endem”, a nie wyciskać z ludzi łzy. Jednak oto mamy kolejną, tym razem powieść poetycką ”Konrad Wallenrod”. Jak zawsze pełną cierpienia i jakże ważnej w tym tekście samotności? Tym razem jednak to bohater sam wybiera samotność, sam się na nią skazuje. Dlaczego to robie? Robi to gdyż walcząc z samym sobą próbuje odpowiedzieć na pytanie: po czyjej jestem stronie? Jest rodowitym Litwinem, jednak, gdy był mały został zabrany ze zgrabionej wioski i wychowany przez krzyżaków. Teraz jednak wrócił na Litwę i stara się zemścić na krzyżakach. Knuje plan. Zostawia swój ukochany kraj oraz ukochaną kobietę i wyrusza w samotność, wyrusza szukając zemsty. Czym to się kończy? Na pewno już wiecie. Śmiercią, jednak wcześniej udaje mu się dokonać tego, po co wyjechał.
Żeby nie było, e wszystkie przykłady pochodzą z polskiej literatury przybliżę wam teraz Wertera. Na pewno wszyscy znają tą postać, więc nie ma co się o niej rozpisywać. Cierpienie, samotność i wszystkie inne wyżej wymienione cechy na pewno tam odnajdziecie. Jest jednak coś jeszcze, szczęście i marzenia. Werter był marzycielem, nieszczęśliwie zakochanym marzycielem. Widział przed oczami wyobraźni piękne tereny pełne zieleni, pełne natury. Jednak poprzez nieszczęśliwą miłość do Lotty strzela sobie w głowę, co stanowi kolejne zabójstwo.
Tak, więc podsumowując mamy cztery argumenty, cztery utwory romantyczne i cztery samobójstwa. Całkiem niezły bilans. Jednak nie oto podsumowanie chodzi, wyżej wymienione rzeczy jedynie dowodzą, iż samobójstwo, śmierć, cierpienie i samotność są podstawą każdego utworu romantycznego. Moim zadaniem jest jednak skupienie się na samotności. Zapewne każdy z nas ją doświadczył i każdy ją dobrze zna. Jest ona tak popularna w literaturze romantycznej, gdyż sami autorzy zwykle byli samotnikami, szukali zrozumienia, a mało kto potrafił zrozumieć ogrom mich uczuć.