Charakterystyka Zbyszka z Bogdańca.

Henryk Sienkiewicz w swojej powieści historycznej Pt. „Krzyżacy” opisuje wiele postaci. Jednak najbardziej pozytywną i barwną postacią był Zbyszko z Bogdańca.
Młodzieniec był sierotą, jego matka zginęła podczas pożaru Bogdańca w czasie wojny, niedługo po niej zmarł jego ojciec. Wychowywał go stryj, znakomity rycerz – Maćko z Bogdańca. Obydwaj pochodzili ze szlacheckiego rodu „Tępa Podkowa”, „kochali” wojny. Zbyszko obok religii bardzo cenił honor, bo tak go wujek wychował. Od dziecka marzył aby zostać rycerzem.
Zbyszko był bardzo przystojnym młodzieńcem.„Ze wzrostu, z barków, widnych pod obcisłym ubraniem, z tęgich ud, i szerokich piersi wydawał się być mężem całkiem dojrzałym, ale nad tą postawą męża wznosiła się głowa dziecinna prawie – i twarz młoda, z pierwszym meszkiem nad ustami- i zarazem cudna – twarz królewskiego pazia ze złotym włosem, uciętym równo na brwiami, a puszczonym długo na ramiona…”Zazwyczaj ubrany był w „… powyciskany od zbroicy kubrak…”, jedynie na wyjątkowe okazje przywdziewał „… białą jakę, haftowaną w złote gryfy i zdobną złotą frędzlą u dołu…”, która zdobył w czasie jednej z bitew.
Zbyszko odznaczał się wielką siłą fizyczną. Potrafił naciągnąć kuszę bez kobry i wycisnąć soki ze świeżo uciętej gałęzi. Świetnie władał różnymi rodzajami broni- mieczem, toporem i kopią.
Rycerz był bardzo porywczy, gwałtowny, nierozważny działa pod wpływem impulsu, spontaniczności. Nie zastanawiał się nad swoim postępowaniem, najpierw robi, a potem dopiero myśli nad konsekwencjami.
Bohater miał bardzo silny charakter. Nie łatwo go było skłonić do posłuszeństwa. Z czasem podporządkował się twardym regułom kodeksu rycerskiego. Zawsze dotrzymywał słowa, był prawdomówny, szlachetny i niezawodny. ”Rycerzyk” był optymistą, nigdy nie załamywał się –widział wyjście z każdej sytuacji. Miał duszę staropolskiego rycerze: honorowy, odważny, ambitny i religijny. Młodzieniec odznaczał się wielką odwagą, przykładem tego może być, uratowanie księżnej Anny Danuty i ukochanej podczas polowania, a także próba zabicia niedźwiedzia by wyleczyć stryja.
Zbyszko potrafił rozeznać się w swoich uczuciach: z miłością wspominał Danusię, gdy był w Bogdańcu, ale lubiał też Jagienkę i żal mu jej, gdy już z Bogdańca opuścił „… żal mu było Jagienki, bo chociaż mówił sobie, ze jedzie do Danusi, którą miłował z całej duszy, jednakże bywało mu tak dobrze przy Jagience, iż teraz dopiero czuł, jaka przy niej była radość, a jaki bez niej może być smutek…
Główny bohater był nieprzejednany wobec wrogów, pajał do Krzyżaków nienawiścią – to oni przecież doprowadzili do śmierci Danuśki. Był uczciwy, jego uczciwość można było zobaczyć w uczuciach , nie zwodził i nie okłamywał Jagienki, szczerze wyznał dziewczynie, że jest związany z Danuśką Jurandówną.
Podsumowując, Zbyszko to bardzo przyjemna postać, którą można polubić. Jest piękną i barwną osobą. W trakcie powieści dojrzewa, dorośleje i przezywa pierwszą miłość, pokonuje niebezpieczeństwa. Z jednej strony był strasznie lekkomyślny, z drugiej zaś strony w młodym wieku wykazał się dojrzałością i sprytem, który mógłby mu pozazdrościć niejeden dojrzały mężczyzna.
Myślę, ze jest osobą, którą warto i powinno się naśladować, jeżeli chodzi o honorowość i męstwo. Młodzieniec budzi moją sympatię i na długo pozostanie w mej pamięci.