„Żmut” – pełna domysłów i spekulacji powieść paradokumentarna.

Dzieło Rymkiewicza jest zarówno dokumentem, jak i swego rodzaju biografią. Celem autora, jak to nieraz sam pisze w książce, jest ukazanie młodzieńczych uczuć, miłostek Adama Mickiewicza z różnymi dziewczynami czy kobietami. Jako, że wydarzenia te miały miejsce prawie 200 lat temu, toteż wiele informacji, które zawarł w tej książce Rymkiewicz, nie jest dokładnie sprawdzonych i udokumentowanych. Trudno zatem obwiniać autora, że luki w obecnej znajomości życia naszego Wieszcza uzupełnia śmiałymi domysłami i przypuszczeniami. Rymkiewicz obala istniejący w romantycznej legendzie mit o wzruszającej miłości Mickiewicza do Maryli Wereszczakównej, nawet ryzykuje stwierdzenie, że mieli nieślubne dziecko.
Jak świadczy już sam tytuł (żmut – bezładnie poplątane włosy, sznurki, tasiemki), treść książki nie jest uporządkowana – choć autor stara się w pewnym sensie zachować chronologię, pełno tu powrotów z wcześniejszych wątków czy osobistych refleksji Rymkiewicza na cała sprawę. Narracja pierwszoosobowa wzbogacona jest wieloma cytatami osób, głównie z najbliższego otoczenia Mickiewicza i dokumentami, pochodzącymi z tamtych czasów. Choć wszystko to ma pełnić funkcję uwiarygodnienia i uwypuklenia kwestii, która zajął się Rymkiewicz, pozostaję wiele niedomówień, które autor stara się uzupełnić logicznym materiałem przyczynowo-skutkowym.