Czy w pewnych sytuacjach trzeba buntować się przeciwko władzy - motyw buntu na podstawie "Antygony".

Władca - z tym tytułem kojarzy się respekt, odpowiedzialność, autorytet. Idąc dalej tą schematyczną myślą, poddani powinni być posłuszni swemu władcy - ale czy zawsze? Na pewno nie!
Władca opisany wyżej - dobry władca - zyskuje sobie wielu zwolenników, którzy słuchają jego rozkazów. Jest wielbiony przez społeczeństwo, które widzi go jako człowieka mądrego, o dużym autorytecie. Rozporządzenia takiego władcy są niepodważalne. Aczkolwiek by być dobrym wodzem, powinien również słuchać poddanych, mieć do nich szacunek i rozważać ich postulaty, propozycje dotyczące całego społeczeństwa. Władca, który nie bierze pod uwagę głosu ludu w swych rządach, nie pozyska sobie tym samym wielu zwolenników. Wywoła jedynie bunty i strajki. Ludzie będą się sprzeciwiać jego władzy, bo nie będą mieli innej możliwości na względną poprawę swego życia w społeczeństwie. W takim wypadku, ludzie muszą dbać o swe prawa i życie. Drogą buntu mogą wpłynąć na władcę i jego postanowienia. Władca jednak, również nie może być w zupełności uległy swojemu ludowi, ponieważ tym samym pozbawiłby się uznania i respektu wśród podwładnych.
Z buntem przeciwko władzy spotkać się można w "Antygonie" Sofoklesa. Główna bohaterka sprzeciwia się rozkazom władcy. Jej bunt wynika z niezłomnych zasad moralnych, każących jej pogrzebać zmarłego brata, uznanego przez króla za zdrajcę kraju. Na tyle poważnie traktuje ona prawa boskie, że jest gotowa oddać życie w ich obronie:
"Przecież nie Jowisz obwieścił to prawo,
Ni wola Diki, podziemnych bóstw siostry (...)
A nie mniemałam, by ukaz twój ostry
Tyle miał wagi i siły w człowieku,
Aby mógł łamać święte prawa boże,
Które są wieczne i trwają od wieku,
Że ich początku nikt zbadać nie może."
Mimo próśb siostry Ismeny, postanawia pochować Poliniklesa, za co srogo płaci. Zostaje zamknięta w grobowcu, gdzie odbiera sobie życie.
W literaturze spotkać można wiele innych przykładów buntu. Począwszy od Biblii i sprzeciwu Adama i Ewy Bogu, poprzez renesans (który jak wiadomo wprowadzał teorię, że świat jest harmonijny, porządny i piękny) w "Trenach" Jana Kochanowskiego, gdzie autor wyraża wielki sprzeciw przeciwko losowi ustanowionemu przez Boga; barok - w "Sonetach" Mikołaja Sęp-Sarzyńskiego; a także romantyzm, u Adama Mickiewicza w 3 części " Dziadów", gdzie przedstawiony jest bunt Konrada do Boga, który wg bohatera obojętnie patrzy na los ludzi. Element buntu pojawia się także w "Przedwiośniu" Stefana Żeromskiego w osobie Cezarego Baryki.
Każdy z tych bohaterów miał jakiś cel w swym buncie, a główną ich wszystkich ideą była chęć lepszego życia.
Według mnie, człowiek musi się buntować, aby w pełni żyć, doświadczać życia. Bunt istnieje od zawsze i istnieć będzie. Kartezjusz mówi "buntuję się, więc jestem", a więc czy to wobec władzy, czy jakiegokolwiek aspekty życia, buntować się można, a nawet trzeba (tyle, że w granicach zdrowego rozsądku :) ).