Przypowieść "nie szata zdobi człowieka"

Były sobie dwie siostry, wychowane w średnio zamożnej rodzinie. Mimo łączącego pokrewieństwa nie czuły do siebie żadnej siostrzanej miłości. Rodzice chcieli, żeby chociaż jedna z nich poszła na dobre studia, więc przez całe życie zbierali na ten cel oszczędności. Nadszedł czas, kiedy starsza z córek osiągnęła pełnoletność i podjęła naukę na studiach. Wyjechała na dobrą uczelnię, z daleka od „biednej” rodziny, z którą postanowiła zerwać wszelkie kontakty. Po 4 latach skończyła naukę i zaczęła robić karierę. Miała świetne wykształcenie, szybko zdobyła dobrze płatną pracę. Po niedługim czasie stała się szanowanym prezesem świetnie prosperującej firmy. Młodsza z sióstr natomiast wybrała inny, lecz ciekawszy zawód. Była mało znaną, lecz dobrą malarką, ale z powodu średniej zamożności nie miała szans się wybić. Kochała to, co robiła, założyła rodzinę i cieszyła się z tego, co ma. Pewnego dnia postanowiła złożyć starszej siostrze niespodziewaną wizytę i zakończyć wszelkie spory z nią. Poszła na jedno z przyjęć wydawanych przez jej firmę. Zobaczyła luksusowy dom, świetnie ubranych gości. Skromnie ubrana szybko wzbudziła zainteresowanie wśród wszystkich obecnych na przyjęciu. Jej przestraszona siostra nawet się nie witając, natychmiast chciała wyprowadzić młodszą siostrę. Nie mogła uwierzyć, że ze stojąca w jej rezydencji biedaczką łączy ją jakiekolwiek pokrewieństwo! Nagle zza pleców usłyszała szepty gości „Przecież to jest ta świetna malarka, niedługo mają wystawić jej obrazy”. Starsza siostra, zupełnie oniemiała z wrażenia wypchnęła młodszą na środek i z dumą przedstawiła ją przyjaciołom jako wschodzącą osobistość. Zachwyceni goście przez cały wieczór dziękowali jej tę niespodziankę.