Rośliny opędzie bulwa

Rośliny cebulowe kwitnące wiosną

Narcyz (Narcissus sp.) – kwiaty białe, żółte lub dwubarwne. Dzielimy je na:

narcyzy trąbkowate,
narcyzy drobnoprzykoronkowe (kw. dwubarwne),
narcyzy wielkoprzykoronkowe (kw. dwubarwne),
narcyzy pełne,
narcyzy jonquilla (żonkile), (kw. pachnące, w różnych odcieniach żółci),
narcyzy poeticus (wonne białe kwiaty, przykoronek z czerwoną obwódką).

Hiacynt (Hyacinthus sp.) – najpiękniejsze, pachnące kwiaty wiosenne, w odcieniach czerwieni, różu, fioletu, niebieskiego, żółci i bieli. Mieszańce wielokwiatowe mają po kila kwiatostanów o mniejszej liczbie pojedynczych kwiatów. Cebule okrywamy na zimę.

Krokus, szafran (Crocus sp.) – kwitną bardzo wcześnie w różnych kolorach: białym, fioletowym, niebieskim, żółtym. Często ich kwiaty są paskowane.

Czosnek (Allium sp.) – ozdobne odmiany czosnku posiadają duże ,kuliste kwiatostany w kolorze fioletowym, purpurowym, żółtym. Wyróżniamy:

czosnek karatawski,
czosnek olbrzymi,
czosnek niebieski,
czosnek złocisty,
czosnek kazachstański (kw. purpurowe),
czosnek główkowaty (kw. fioletowoczerwone).

Zawilec (Anemone sp.) – niskie rośliny, wyróżniamy:

zawilec grecki (kw. białe, różowe, czerwone, niebieskie),
zawilec apeniński (kw. niebieskie),
zawilec gajowy (kw. białe).

Śnieżnik (Chianodoxa sp.) – niewysoka roślina (15cm), rozwija delikatne, niebieski kwiaty z białym oczkiem, kwitnie bardzo wcześnie, czasem nawet pod śniegiem. Wyróżniamy:

śnieżnik olbrzymi,
śnieżnik lśniący,
śnieżnik serdeński (najpiękniejszy).

Rannik (Eranthis sp.) – należy do roślin najwcześniej kwitnących o żółtych, drobnych, pucharkowatych kwiatach.

Psiząb (Erythronium sp.) – wymaga miejsc cienistych, najczęściej uprawiany jest Psiząb liliowy o liliowobiałych kwiatach.

Szachownica (Fritillaria sp.) – bardzo efektowne, kubkowate kwiaty w różnych kolorach, zwisające do dołu.

Śnieżyczka (Galanthus sp.) – b. łatwe w uprawie, b. wcześnie kwitnące, o drobnych białych kwiatach. Najczęściej występuje:

śnieżyczka przebiśnieg,
śnieżyczka Elwesa (większe, bardziej kuliste kwiaty).

Snieżyca (Leucojum sp.) – delikatnie pachnące, dzwonkowate, drobne białe kwiaty z żółtozieloną plamką na płatkach.

Szafirek (Muscari) – niskie, długo kwitnące rośliny, łatwe w uprawie. Kwiaty drobne, dzwoneczkowate, niebieski gęsto ułożone na pędzie.

Cebulica (Scilla) – kwiaty w odcieniach niebieskiego. Wyróżniamy:

cebulicę perską (kwitnie bardzo wcześnie),
cebulicę hiszpańską (mało wymagająca, b. efektowna).

Kosaciec (Iris) - posidają kwiaty w przeróżnych kolorach, często wielobarwne. Mogą być: niskie, wysokie, średniej wysokości. Wyróżniamy:

kosaćce kłączowe, należą do nich:
kosaćce bródkowate (charakterystyczną ich cechą jest występowanie gęstej szczoteczki włosków na dolnym płatku),
kosaćce bezbródkowe, wyróżnia się w nich:
k. syberyjski (o długich wąskich liściach),
k. japoński (najpóźniej kwitnące o ogromnych kwiatach),
k. luizjany (kw. o ogromnej skali barw),
k. kalifornijski (niższe 30-60cm).
kosaćce cebulowe, przeważnie niskie:
k. reticulata (wymagają suszy, kw. w odcieniach niebieskiego i fioletu, wys. 20cm),
k. angielski (wys. 85cm, duże kwiaty w odcieniach niebieskiego i białe, późno kwitnące),
k. hiszpańskie (stanowiska suche),
k. holenderskie (stanowiska suche, kwiaty w szerokiej gamie kolorów, niskie).

Tulipany (Tulipa sp.) – mało wymagające, różnej wysokości, kwiaty w przeróżnych kolorach od białego do prawie czarnego. Występują tulipany wczesne i późne. Wyróżniamy:

tulipany botaniczne (nie wymagają częstego przesadzania), zaliczamy do nich:
Tulipa Kaufman (wczesne, 20-25 cm wys., liście ozdobne),
Tulipa Foster (bardzo wczesne, niskie, największe kwiaty),
Tulipa Greig (wys. 20-30 cm, kwitną nieco później, ozdobne liście, kwiaty często wielobarwnie).
tulipany dzikorosnące – niskie o kielichowatych kwiatach:
Tulipa batalini (kw. żółte),
Tulipa clusiana (wyjątkowo piękne, kw. białoczerwone),
Tulipa eichleri (kw. czerwonożółte),
Tulipa montana (kw. żółtoczerwone),
Tulipa sylvestri (kw. złotożółte, bardzo szybko się rozmnażają),
Tulipa tarda (kw. żółtobiałe, po kilka na jednym pędzie),
Tulipa urumienzis (kw. złotożółte, po kilka na jednym pądzie).
tulipany pojedyncze wczesne,
tulipany pełne wczesne,
tulipany Triumph (odmiany często dwubarwne),
tulipany (liliokształtne)
mieszańce Darwina (wyjątkowo silne pędy),
tulipany strzępolistne,
tulipany papuzie (kw. często pstrokate lub pokryte rysunkiem),
tulipany Rembranta (kolorowe pasiaste kwiaty).

Rośliny cebulowe kwitnące latem
Dalie (Dahlia) – bulwiaste rośliny, charakteryzujące się bogactwem kolorów i kształtów kwiatów oraz różną wysokością. Ich bulwy należy wyjmować jesienią i przechowywać w suchym chłodnym pomieszczeniu. Dalie dzielimy na:

dalie pojedyncze zwykłe
dalie anemonowe,
dalie kryzowane,
dalie piwoniowe,
dalie dekoracyjne,
dalie kuliste,
dalie pomponowe,
dalie kaktusowe,
dalie półkaktusowe.
Mieczyki (Gladiolus sp.) – rośliny mało wymagające, o okazałych kwiatach zebranych w jednostronne kłosy na sztywnych pędach. Wyróżniamy:

wielkokwiatowe mieszańce mieczyka ogrodowego (wys. ok. 1,5m),
mieczyki drobnokwiatowe (wys. 60-70 cm),
mieczyki motylkowe (wys. 80-100 cm, kw. wielobarwne, często pofałdowane).

Lilie (Lilium) – najszlachetniejsze kwiaty ogrodowe o skromnych wymaganiach uprawowych, posiadają kw. trąbkowate, miseczkowate, turbanowate, w kolorach od bieli przez róż, czerwień do lawendowych, zielonkawych, żółtych, pomarańczowych i brązowych. Podział lilii:

mieszańce azjatyckie (wyróżniają się wczesną porą kwitnienia, są niewybredne w stosunku do podłoża i klimatu, najbardziej odporne na choroby), ze względu na budowę kwiatu wyróżnia się wśród nich lilie:
o kwiatach wzniesionych, kielichowatych,
o kwiatach tarczowych skierowanych na boki,
o kwiatach zwieszonych i działkach turbanowato wygiętych;

mieszańce martagon (bardzo silne rośliny, najwyższe wśród lilii, często przekraczają 2 m wysokości, nadają się na kwiat cięty, są bardzo odporne na choroby wirusowe);
mieszańce candidum (najstarsze lilie o barwie pomarańczowej, różowej, ceglastej, białej);

mieszańce amerykańskie (mają drobne kwiaty, o działkach silnie wykwitniętych, turbanowatych, przeważnie barwy żółtej, pomarańczowej, silnie, ciemno nakrapiane, osiągają 1,5 m wysokości, wymagają gleb kwaśnych, wilgotnych i miejsc półcienistych);

mieszańce lingiflorum (posiadają długie, wysokie trąbkowate, białe kwiaty VIII-IX, wrażliwe na mróz);

mieszańce trąbkowe (najczęściej uprawiane, o rozmaitych kwiatach w kształcie: lejka, kielicha, gwiazdy, dzwonka skierowanego w dół).

mieszańce orientalne (kwiaty niezwykłej urody, niezupełnie odporne na choroby i niesprzyjające warunki klimatyczne i glebowe, kwiaty w kształcie czarki, trąbki, płaskie, o płatkach silnie wywiniętych do tyłu).

Begonia bulwiasta (Begonia x tuberhybrida) – kwitną aż do przymrozków, charakteryzują się bogactwem kolorów kwiatów od bieli przez żółć, pomarańcz, miedziany, różowy, szkarłatny do bordowego. Kwiaty mogą być pojedyncze, pełne, półpełne o brzegach postrzępionych bądź karbowanych. Niektóre odmiany mają zwisające pędy. Bulwy begonii wyjmuje się na zimę i przechowuje w suchym chłodnym pomieszczeniu przysypane torfem.

Pustynnik olbrzymi (Eremurus robustus) – zwany igłą Kleopatry w VI-VII wypuszcza duży pęd zakończony długim gronem licznych kwiatów o różnej barwie, zależnej od odmiany. Mogą być białe, różowe, pomarańczowe.