Sylwetka Juliusza Słowackiego

Juliusz Słowacki urodził się 23 sierpnia 1809 roku w Krzemieńcu na Wołyniu. Był synem Euzebiusza Słowackiego i Salomei Januszewskiej. W dzieciństwie często chorował, zagrażała mu gruźlica. Najlepiej czuł się w świecie książek. Gdy miał 6 lat, zmarł jego ojciec. Od tego czasu opiekę nad chłopcem sprawowała matka. Pod jej wpływem poeta pozostawał do końca życia. Darzył ją głębokim uczuciem, wielką miłością, o czym świadczą listy, które do niej pisał. Młode lata spędził w Wilnie, gdzie ukończył gimnazjum, a następnie prawo. Tam też powstały jego pierwsze wiersze. Po namowach matki wyjechał do Warszawy, gdzie podjął pracę w Rządowej Komisji Przychodu i Skarbu Królestwa Polskiego. Wiele też pisał. Nie brał jednak czynnego udziału w dyskusjach literackich. Pewien rozgłos uzyskał dopiero w czasie powstania, kiedy to ogłosił kilka wierszy patriotycznych. Na wczesną twórczość Słowackiego ogromny wpływ wywarła poezja romantyczna, szczególnie dzieła wybitnego angielskiego poety Byrona. Pierwsze powieści poetyckie pisarza to: Hugo, Arab, Mnich, Jan Bielecki, zaś tragedie to: Mindowem, Maria Stuart. Utworów tych poeta nie zdążył ogłosić w kraju. Zrobił to dopiero w Paryżu w 1832 roku. Słowacki w 1831 roku opuścił ojczyznę. Wyruszył do Drezna, Londynu, a następnie do Paryża. W 1833 roku wyjechał z Francji i udał się do Szwajcarii. W 1833 roku ukazał się trzeci tom Poezji, który został uznany za wielkie dzieło. Powieści poetyckie Lambro i Godzina Myśli otwierają nowe tory w poezji polskiej. W 1834 roku w Szwajcarii Słowacki napisał i ogłosił bezimiennie Kordiana a wkrótce po tym tragedię Balladynę (1839 r.). W Genewie oprócz tych utworów napisał wiele wierszy lirycznych. W 1836 roku wyjechał do Włoch, gdzie ukończył poemat W Szwajcarii, zaczęty jeszcze w Genewie.
Z Włoch odbył podróż do Grecji, Egiptu, Libii, Kairu, Palestyny. W tym czasie napisał wiele wierszy, m.in. jeden z najbardziej popularnych liryków polskich Hymn o zachodzie Słońca. Jak również rozpoczął ironiczny poemat podróżniczy Poemat do Ziemi Świętej z Neapolu, którego fragmentem jest Grób Aganemnona. W klasztorze w Libanie zaczął Anhellim nową polemikę z Adamem Mickiewiczem, tym razem z Księgami narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego.
„Po powrocie z Bliskiego Wschodu Słowacki zatrzymał się we Francji, skąd już na stałe przeniósł się do Paryża. Jest to okres jego największej aktywności pisarskiej” . To właśnie w Paryżu powstał jeden z najważniejszych dramatów pisarza Lilla Weneda (1839). Juliusz Słowacki w dramacie tym próbuje stworzyć wielki mit dziejowy o początkach narodu polskiego z wyraźnymi aluzjami do powstania listopadowego. W 1841 roku napisał poemat dygresyjny Beniowski, który przyniósł mu długo oczekiwany sukces – uznano go za wielkiego poetę.
Kolejnym przełomowym wydarzeniem w życiu poety był dzień 12 lipca 1842 roku, wtedy to bowiem spotkał się z Andrzejem Towiańskim