„Wędrowanie pozwala odkryć prawdę o sobie i innych ludziach”.

„ Szukajcie prawdy jasnego płomienia,
Szukajcie nowych, nieodkrytych dróg” Adam Asnyk. Każdy z nas wędruje po swej drodze życia. Chcemy przejść ją z podniesionym czołem. „Tak naprawdę nie wiemy, co ciągnie człowieka w świat. Ciekawość? Głód przeżyć? Potrzeba nieustannego dziwienia się? Człowiek, który przestaje się dziwić, jest wydrążony, ma wypalone serce. W człowieku, który uważa, że wszystko już było i nic nie może go zdziwić, umarło to, co najpiękniejsze- uroda życia” Ryszard Kapuściński.
Dzięki wędrówce poznajemy świat. Z czasem mamy własną opinię o ludziach i tym, co nas otacza. „Wszystkie dni stają się takie same wtedy, kiedy ludzie przestają dostrzegać to wszystko, czym obdarowuje ich los, podczas gdy słońce wędruje po niebie” Paulo Coelho.
W „Małym Księciu” Antoinego Saint- Expery’ego bohater podróżuje, aby się czegoś nauczyć i zdobyć przyjaciół. Chłopiec odwiedza różne planty, na których spotyka ludzi. Dzięki postacią, jakie tam mieszkały wzbogacił swoją wiedzę. Wędrowanie przyczyniło się do odkrycia prawdy o sobie i innych ludziach.
U Króla Książe nauczył się, że „należy wymagać tego, co można otrzymać. Autorytet opiera się na rozsądku. Jeśli rozkażesz twemu ludowi rzucić się do morza, lud się zbuntuje. Ja mam prawo żądać posłuszeństwa, ponieważ moje rozkazy są rozsądne”. Na koniec pobyty chłopiec podsumował, że, „dorośli są bardzo dziwni”. Drugą planetę zamieszkiwał Próżny, który w oczach przybysza był śmieszny. Następną zajmował Pijak, który jest postacią absurdalną ukazującą bezmyślność człowieka, a pomimo tego chłopcu wydaje się zabawny. Czwarta planeta należała do Bankiera. Kolejną zamieszkiwał Latarnik. „Tym człowiekiem pogardziliby wszyscy, i Król, i Próżny, i Pijak, i Bankier. Mimo to on jeden nie wydaje mi się śmieszny. A to prawdopodobnie, dlatego, że nie zajmuje się tylko sobą”- w ten sposób zjednał on sobie chłopca. Jego praca była mozolna i w prawdzie nie potrzebna, a pomimo tego ją wykonywał. „Tylko ten człowiek mógłby być moim przyjacielem. Lecz jego planeta jest rzeczywiście za mała. Nie ma miejsca dla nas dwóch…” - Rzekł ze smutkiem Mały Książe. Na szóstej planecie mieszkał badacz, który po krótkiej rozmowie poradził przybyszowi by udał się na Ziemię. Wiele zwiedził, ale najwięcej dowiedział się, gdy spotkał lisa. Ukazał mu prawdziwe przesłanie bliskości więzów. „Dobrze widzi się tylko sercem najważniejsze jest to, co niewidoczne dla oczu”. Dzięki temu zdał sobie sprawę, że tęskni za swoją Róża. „Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem kloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla jej bezpieczeństwa zabijałem gąsienice. Ponieważ słuchałem jej skarg, jej wychwalań się, a czasem jej milczenia. Ponieważ… jest moją różą.” Gdy poznał tą prawdę zapragnął powrócić do swej Róży.
Dzięki swej podróży Mały Książe dowiedział się więcej o sobie i ludziach. Zawarł znajomości oraz przyjaźnie. Poszerzył swoją dotychczasową wiedzę. Poznał wartość przyjaźni „oswoić znaczy stworzyć więzy[…]. Jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla ciebie jedyny na świecie”. Dowiedział się, że przyjaźń to świadomy wybór, trzeba umieć ją szanować, bo dzięki niej życie nabiera blasku. A przy tym wszystkim trzeba być cierpliwym, bo wymaga ona czasu. Przyjaciele muszą się poznać, rozumieć i wierzyć sobie nawzajem. Wędrówka jest traktowana jako symbol życia, jego kolejne etapy, nowe doświadczenia.
Zgadzam się z tym stwierdzeniem, iż „wędrowanie pozwala odkryć prawdę o sobie i innych ludziach”.
W końcu „nasze losy zależą od nas samych, tak jak chmury biorą się tylko z ziemi” Karl Gutzkow.