Czy Aleksander Macedoński zasługiwał na przydomek?

Dlaczego Aleksander Macedoński nazywany jest „Wielkim”? Co świadczy o jego wielkości i potędze? Zdania na temat tego wodza są podzielone, niewątpliwie jednak na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych. Uważam, że Aleksander Macedoński zasłużył na ten przydomek, stwarzając wielkie imperium i potrafiąc nim zarządzać, dlatego będę starała się to uzasadnić.

Aleksander był synem Filipa II, po którym odziedziczył wspaniałą armię. Po śmierci ojca młody wojownik, mając niespełna 20 lat, zasiadł na tronie i zajął się polityką zagraniczną. Przysiągł Persji zemstę, był mistrzem propagandy. Zabiegał o poparcie wyroczni delfickiej, która mówiła mu: „synu nie ma dla ciebie rady”.

W 332 r. p.n.e. Aleksander podbił Egipt. Założył tam pierwsze ze swoich miast - Aleksandrię, która miała być centrum imperium Macedońskiego i jednocześnie stolicą.

W 331 r. p.n.e. rozegrała się bitwa pod Arbelą i Gaugamelą, podczas której Aleksander, uderzając w środek armii Dariusza III rozbijając ją całkowicie. Król królów uciekł z pola walki.

W 324 r. p.n.e. wyruszył na Wschód, zabierając ze sobą 60 tys. wojowników. Jego przeciwnikiem było imperium perskie. W bitwie pod Issos Aleksander odniósł zwycięstwo nad wrogiem. Król Persji nie rezygnował, a Aleksander darował życie jego rodzinie. Bitwa ta jest dowodem na to, jak wielki jest Aleksander, gdyż w tak młodym wieku, będąc niedoświadczonym królem, pokonuje wielkiego króla Persji.

Aleksander przygotowywał się do podbicia Arabii, a następnie Kartaginy i Italii. Jednak nie zdążył, gdyż 13- go czerwca 323 roku przeszkodziła mu w tym śmierć. Jak widać, Aleksander miał bardzo duże ambicje. Dzięki temu, że umiał wykorzystać zwyczaje w podbijanym państwie, był wszędzie witany z otwartymi ramionami.

Dokonania polityczne Aleksandra również zasługują na uwagę. W 324 r. podczas powrotu z Indii w Suzie wydał rozporządzenie, w którym domagał się umieszczenia swojej osoby w poczet bóstw miejskich. Dzięki temu mógł wydawać dekrety, w których nie musiał liczyć się z istniejącymi prawami Grecji.

Aleksander Wiedział jak ważne jest zjednoczenie poddanych, dlatego stworzył ideologię równości. Zachęcał, by mężczyźni zawierali małżeństwa z cudzoziemkami. Sam dał im przykład poślubiając Roksanę – Baktryjkę. Do wojska masowo powoływano Azjatów, co miało zacierać różnice między zwyciężonymi a zwycięzcami. Aleksander przejął strój, obyczaje perskie, by jeszcze bardziej zbliżyć się do podbitego kraju. Istotnym elementem dotyczącym struktury społeczeństwa, była elita stworzona z Macedończyków i Persów, która miała rządzić podbitymi ludami.

Aleksander postanowił wypuścić nagromadzone w skarbcu pieniądze - 200 tys. talentów. Spowodowało to najpierw drożyznę, lecz później nastąpiło ożywienie gospodarcze, wzrost produkcji i rozwój handlu.

Na końcu trzeba stwierdzić, że Aleksander Macedoński był niewątpliwie wielkim wodzem. Nie miał sobie równego jako żołnierz oraz jako wódz naczelny wielkich armii. Najważniejsze dla niego były wojna i religia. Posiadał umiejętność zespolenia zdobytych terytoriów w posłuszną i zjednoczoną całość. Bywał okrutny, jednak dzięki temu osiągał wyznaczone sobie cele. Miał również dar szybkiego działania. W chwilach kryzysu był opanowany i miał znakomitą orientację w terenie. Podbił Azję, a imperium stworzone przez niego, rozpadło się wraz z jego śmiercią, co pokazuje nam, że tylko Aleksander był w stanie je utrzymać, a żadnemu wodzowi już się to nie udało. Był pośrednikiem między Wschodem a Zachodem. Był genialnym dowódcą – Azji nie udało się go pokonać. Zmienił świat w ciągu 11 lat swojego panowania. Na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych.