Moje wrażenia z filmu „Karol - Papież, który pozostał człowiekiem”. Która ze scen wzruszyła mnie najbardziej i dlaczego?

Po oglądnięciu tego filmu czuje się "jeszcze bardziej Polka"...Film poruszył mnie dogłębnie, na tyle że nie dało się nie uronić łezki i na pewno długo pozostanie mi w pamięci. To wręcz niesamowite, że taka historia miała miejsce naprawdę. Dla mnie jest to niesamowite, jak wszystkie poszczególne wątki splotły się w jedna całość, że człowiek może mięć tak piękne życie pomimo tylu przeszkód i cierpienia. Film jest jak dla mnie wspaniały pod wieloma względami. Pokazuje on nie tylko historie życia Ojca Świętego, ale także historie polskiego narodu, które tak zażarcie walczyło o wolność i gdy wydaje się że wojna się skończyła wówczas komuniści pokazują swoje oblicze.
Film daje dużo do myślenia, moje pokolenie nie wie co to wojna, ile zawdzięczamy tamtym ludziom którzy wywalczyli dla nas wolność wydaje mi się że często zapominamy o tym i nie doceniamy, może właśnie dzięki takiej osobie jaką był Jan Paweł II coś się zmieni, dlatego uważam, że każdy Polak powinien zobaczyć ten film, aby samemu moc wysnuć pewne refleksje.
Uważam, że Piotr Adamczyk poradził sobie doskonale z tą rola i podołał zadaniu. Znaczącą część filmowej opowieści stanowią obrazy z podróży po świecie: do Ameryki Łacińskiej, Afryki, a także m.in. do Indii. Pokazał jakim dobrym człowiekiem był Papież! Kochał cały świat, kochał też nas, zwykłych szarych ludzi. Film zaskakuje do samego końca, a zakończenie było chyba najbardziej poruszające. Główny aktor bardzo dobrze oddał postać Jana Pawła II. Był bardzo spontaniczny i odważny. Szczególnie przykuwał uwagę gdy przedstawiał chorego już Papieża, skrajnie wyczerpanego i zmożonego chorobą. To było poruszające. Natomiast najbardziej wzruszył mnie moment, gdy Jan Paweł II, po raz ostatni pokazał się w Oknie Papieskim i tak bardzo chciał przemówić do tłumu... Film bardzo mnie wzruszył, przypomniał, kiedy cały świat zatrzymał się, gdy nasz Papież odchodził. Nigdy już nie będzie drugiego podobnego człowieka, który miałby taką siłę poruszyć władzami i ludźmi, ale przede wszystkim młodzieżą, która jak sam podkreśla była jego nadzieją.