Jacek Soplica to jedna z głównych postaci w książce Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz”. Jego życie to dwa odrębne etapy, w których zmienia się on całkowicie.
Jacek Soplica za młodu był przystojny i odważny, ale był również kłótliwy, porywczy, próżny, zarozumiały, a większość czasu spędzał na ucztach. Pomimo wielu złych cech Soplica potrafił prawdziwie kochać. Taką prawdziwą miłością obdarzył on Ewę Horeszkównę.
Po zamordowaniu Stolnika Jacek opuścił kraj i wstąpił do zakonu. Tam z porywczego szlachcica zmienił się w pełnego dobroci, skromności, spokoju księdza Robaka.
Mimo tej przemiany Jacka Soplicy w księdza Robaka uważam, iż postąpił on źle opuszczając kraj. Pozostawił bowiem syna Tadeusza, który stracił matkę i musiał się wychowywać pod opieką wuja. Postąpił też bardzo źle, nie mówiąc synowi, że jest jego ojcem.
Jacek popełnił wiele złych uczynków w młodości, jednak postępował on również szlachetnie np. gdy osłonił sobą Hrabiego, dzięki czemu uratował mu życie, a sam je stracił.
Moim zdaniem, mimo złego postępowania ksiądz Robak, czyli Jacek Soplica, był dobrym człowiekiem. Zmienił się i zaczął postępować godnie. Wiedział, że jest winny śmierci Stolnika i gdyby tylko mógł, cofnąłby czas.
Uważam, iż nie ważne jest to, jaku był kiedyś, przed zmianą, ważne jest, jaki był przez śmiercią. Wiedział, że postąpił źle, a wiedza o samym sobie się najbardziej w człowieku liczy. Ważne jest też, że swą postawą wyraził głęboki i szczery żal.
Krótka historia życia Jacka Soplicy
Od momentu, kiedy Jacek Soplica strzela do Stolnika Horeszki, zmienia się całe życie bohatera. Następuje wielka próba rehabilitacji. Okrzyknięty zdrajcą narodowym ucieka do Rzymu. Bierze potem udział w wielu bitwach min. Pod Jenną, gdzie odnosi jedną ze swoich Ran. Wstępuje do zakonu bernardynów, przybierając nazwisko Robak. Za działalność spiskową jest wielokrotnie więziony w twierdzach Pruskich i Austryjackich.
Przyjeżdża do ojczyzny jako emisariusz napoleoński, by zorganizować „przywitanie” wojsk cesarza. Plany krzyżuje mu zajazd na Soplicowo. W czasie bitwy z Rosjanami, gdy zasłania sobą Hrabiego zostaje ranny. Jacek umierając prosi Gerwazego o przebaczenie – spowiada się jemu, oczekując przebaczenia. Jest to dramatyczna scena pokory, wielkie rozliczenie się z życia niegdyś warchoła, później żołnierza i zakonnika.
Jacek pośmiertnie zostaje zrehabilitowany i odznaczony orderem legii Honorowej. Jego syn, Tadeusz , pojmując za żonę Zosię kończy konflikt obu rodzin.