Pan Tadeusz jako narodowa epopeja

Dziś chciałbym udowodnić ze "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jest narodowa epopeja!

Stwierdzając, że epopeja, inaczej epos, jeden z głównych i najstarszy gatunek epiki. Obejmuje utwory najczęściej poetyckie rzadziej tworzone prozą, a ukazujące dzieje życia legendarnych, częściowo historycznych lub całkiem historycznych bohaterów, na tle wydarzeń przełomowych dla danego narodu, lub też opowieść o prapoczątkach tego narodu lub grupy etnicznej. Często opowiadają nie tylko o postaciach ludzkich, ale też boskich, magicznych czy demonicznych.

Nie trudno nam udowodnić fakt, iż "Pan Tadeusz" jest wybitnym dziełem i chlubą polskiego narodu. "Pan Tadeusz: posiada wiele cech epopei. Utwór rozpoczyna inwokacja, w której Mickiewicz zwraca się z prośbą o inspirację do Matki Boskiej Częstochowskiej, Ostrobramskiej oraz do ojczyzny – Litwy. "Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił." Utwór ten łączy także idealizację, patos nieraz z drobiazgowym realizmem i fantastyką. Mickiewicz często przypisywał przyrodzie lub zwierzętom cechy ludzkie. "Dwa stawy pochyliły ku sobie oblicza, Jako para kochanków; prawy staw miał wody, Gładkie i czyste jako dziewicze jagody; Lewy, ciemniejszy nieco, jako twarz młodziana Smagława, i już męskim puchem osypana" Autor również porównuje tutaj stawy do pary kochanków, gdzie prawy staw ukazany jest jako kobieta, lewy - jako mężczyzna. Dzięki tak licznym opisom przyrody, Mickiewicz skłania nas do głębszej refleksji. Oprócz bogactwa opisów, na rangę utworu wpływa także wielowątkowość. W epopei wyróżniamy trzy główne wątki:
- Narodowy zwoleńczy: ukazuje przede wszystkim dzieje Jacka Soplicy, opiera się na rzeczywistych wydarzeniach historycznych
- Miłosny: Historia uczucia łączącego Zosie i Tadeusza
- Spór o zamek: Kłótnia Horeszków z Soplicami, głównie Sędziego i Hrabiego.

Pozostałe wątki nie są aż tak ważne. Moim zdaniem autor dokładnie scharakteryzował tło historyczne i obyczajowe. Ukazane obyczaje szlacheckie pozwalają nam głębiej scharakteryzować tamtejszych mieszkańców. "Właśnie z lasu wracało towarzystwo całe, Wesoło, lecz w porządku; naprzód dzieci małe

Z dozorcą, potem Sędzia szedł z Podkomorzyną. Obok pan podkomorzy otoczony rodziną; Panny tuż za starszymi, a młodzież na boku: Panny szły za młodzieżą, o jakie pół kroku."

Na fakt, iż "Pan Tadeusz" jest epopeją narodową wpływa także ukazanie narodu polskiego w przełomowym okresie społecznym oraz obecność wszechwiedzącego narratora, który obiektywnie opisuje świat przedstawiony i ma dystans wobec toczących się wypadków.

Utwór ten jest pisany wierszem, trzynastozgłoskowcem. Dwa sąsiadujące wersy są rymami, często występuje tutaj bogactwo środków artystycznych.
W lekturze występuje także bohater zbiorowy, którym jest szlachta polska oraz bohater jednostkowy – Jacek Soplica. W "Panu Tadeuszu" Adam Mickiewicz posłużył się trzema rodzajami komizmu: komizmem postaci, sytuacji i słownym. Postacią komiczną w utworze jest Hrabia, człowiek młody, marzycielski i romantyczny.

"... Hrabia lubił widoki niezwykłe i nowe, Zwał je romansowymi; mawiał, że ma głowę Romansową; w istocie był wielkim dziwakiem. Nie raz, pędząc za lisem albo szarakiem, Nagle stawał i w niebo poglądał żałośnie..." •Zauważyć możemy również fantastyczny komizm sytuacyjny, jakim może być spotkanie Tadeusza z Telimeną w "Świątyni dumania". Gdy próbuje podejść do kobiety ona zrywa się i wykonuje dziwaczne ruchy.
"... Pędzi w las, podskakuje, przykuca, upada I nie mogąc już powstać, kręci po darni, Widać z jej ruchów, w jakiejś strasznej jest męczarni..."

Nie każdy epos jest epopeja narodową. "Pan Tadeusz stał się nią, bowiem wyrażał najważniejsze dla narodu sprawy w chwili, gdy było to narodowi potrzebne. Krzepił serca i czyni to nadal, szczególnie w momentach naszych klęsk.