Charakterystyka Nerona z "Quo vadis"

Neron to historyczny bohater powieści „Quo Vadis”. Jest rzymskim cesarzem panującym w latach 63 – 66.

Cezar jest mężczyzną dość tęgim, ubranym w śnieżnobiałą tunikę i rzemienne sandały. Sienkiewicz pisze o jego twarzy: „pod czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka, komedianta, próżna, pełna zmiennych żądz, zalana, mimo młodego wieku tłuszczem, a jednak chorobliwa i plugawa”. Autor nazywa Nerona „płomiennym”. Nawiązuje przez to do pożaru Rzymu, którego Neron jest sprawcą.

Jego osobowość jest dosyć dziwna, wręcz chora. Cezar nigdy nie wie, czego dokładnie chce, żąda nieustannych pochwał, gdyż interesuje się poezją. Chce, aby wszyscy na świecie sławili jego – w rzeczywistości marne – dzieła: „biesiadnicy ozwali się grzmotem oklasków, wołania >>O głosie niebiański<< rozległy się naokół”.

Neron miewa dziwne uczucia, raz popada w zachwyt, innym razem odczuwa paniczny strach. Świadczy to o tym, że był prawdopodobnie chory psychicznie. Jest nieobliczalny i dlatego osoby z jego otoczenia muszą wykazywać się dużym sprytem i opanowaniem. Neron ma słaby charakter, często działa pod wpływem innych. Bywa, że zachowuje się jak rozpieszczone dziecko, lecz potrafi być niebezpieczny i może srogo ukarać. Dlatego jego cechą jest okrucieństwo wobec ludu, np. wobec chrześcijan, kiedy zrzucił na nich winę podpalenia Rzymu. Lubi też patrzeć na cierpienie innych, dlatego urządził sobie rozrywkę i pozwolił na urządzenie widowiska kosztem chrześcijan.

W powieści Neron jest uosobieniem zła. Sienkiewicz pozbawiło wszelkich zalet, przez co staje się jedną z najbardziej negatywnych postaci.