Rastafarianie

Rastafarianizm – ruch ten zapoczątkowany został w latach trzydziestych dwudziestego wieku na Jamajce w środowiskach walczących o równouprawnienie rasowe. Ruch ten łączy cechy wierzeń animalistycznych( wiara w duszę i duchy: przypisywanie duszy ludziom, przyrodzie i rzeczom), chrześcijaństwa (oparcia się na Piśmie Świętym), hinduizmu (dredy, reinkarnacja) oraz pokojowe nauki cesarza Haile Syllasje, który głosił, że pokój na ziemi zapanuje wówczas, gdy ludzie przestaną być dzieleni na ludzi pierwszej i drugiej kategorii, a kolor ludzkiej skóry będzie miał takie samo znaczenie, jak kolor oczu.

Rastafarianie wierzą, że Bóg jest duchem, który objawił się w cesarzu Ras Tafart Makkonenie znanym jako Haile Selassie i czczą go jako Zwycięskiego Lwa Plemienia Judy, Wybrańca Bożego i Króla Królów Etiopii. Inni wierzą, że cesarz Hajle Syllasje, władca Etiopii w latach 1930-1974 był biblijnym mesjaszem i rozpoczął ostateczny proces zaprowadzenia Królestwa Bożego na Ziemi. Rastafarianie wierzą, że dzięki cesarzowi na Ziemi zapanuje pokój, a cesarz Ras Tafari ziemski przejaw Boga zaprowadzi ich do Ziemi Obiecanej – Etiopii, co oznacza też wybawienie z niewoli, jaką wciąż dla wielu jest rasizm. Wierzą, że są resztką czarnej rasy, prawdziwych potomków biblijnego króla Dawida. Według ich wierzeń w X wieku p.n.e. cesarstwo Etiopii zostało utworzone przez Menelika I, syna biblijnego króla Salomona i królowej Saby, przetrwało aż do upadku cesarza Hajle Syllasje.

Inicjatorem Rastafarian na Jamajce był Marcus Garvey urodzony na Jamajce czarnoskóry kaznodzieja, publicysta, nauczyciel i organizator ruchu walki o równouprawnienie rasowe. Ruch rastafarian został rozpropagowany na całym świecie przez emigrantów z Jamajki i stał się popularny w wielu środowiskach czarnoskórych robotników w USA i Europie, jednak aż do lat siedemdziesiątych XX wieku nie był zbyt dobrze znany w innych środowiskach społecznych. W latach siedemdziesiątych został także rozpowszechniony przez Boba Marleya i innych muzyków wśród młodzieży w USA i Europie, co wiązało się ze wzrostem popularności kultury i muzyki reggae. Rastafari jest przesłaniem, a reggae jego środkiem wyrazu. Jedną z najważniejszych dziedzin tej ciągle tworzonej alternatywnej kultury jest sposób porozumiewania się. Porozumiewanie się za pomocą mowy z używaniem słów niesie w sobie wielką moralną i duchową odpowiedzialność. Rastafarianie uważają, że w moralnym i duchowym zjednoczeniu działanie człowieka jest błogosławione i gloryfikowane oraz posiada realny efekt interakcji ze wszystkimi ludźmi i wszystkimi siłami życiowymi w naturze. Pewną specyficzną sytuacją kulturową jest reggae- to nie tylko muzyka, ale i styl życia. Reggae- to naturalne uczucia płynące prosto z serca i wielka wiara wynosząca ducha ponad marność tego świata. Ich credo to: Nie ma ludzi złych, są tylko ludzie słabi, w których w nieustannej walce doczesnego życia, złe przeważa nad dobrem. Mówią też: Spójrzcie na lwa, króla naszej dżungli, gdy jest głodny i wyrusza na polowanie, to zabija tylko jedną antylopę by się nasycić, wy zawsze chcecie więcej - na zapas. Twierdzą, że człowiek jest integralną częścią boskiej natury i nie powinien czuć się jej absolutnym panem. Winien współżyć ze zwierzętami i roślinami, a czerpać z owoców boskich tylko tyle, by zaspokoić potrzebę i to jest wiodący nurt w pieśni „Noots” – reggae, której słucha się także i u nas. Reggae podobnie jak jazz i blues, to dla wielu słuchających, taki rodzaj muzyki, której najlepiej i najpełniej może być realizowany tylko przez czarnych artystów. Bob Marley pod koniec swojego życia mówił, że reggae, którą on tworzy nie jest muzyką tylko czarnych. „Mój ojciec był biały i tak jak płynie we mnie krew Białych i Czarnych, tak moja muzyka płynie do wszystkich, bo wypływa z mojego serca. Reggae jest rzeką miłości jest dla tych, którzy wiedzą czym naprawdę jest miłość.”

Rastafarianie mają swoje symbole:

Lew Judy – lew, który symbolizuje nieustraszoność Ras Tafariego oraz czasami samego Boga.

Barwy - kolor: czerwony, zielony i żółty, jako barwy flagi Etiopii mają szczególne znaczenie i są obecne w ich strojach. Czerwony oznacza ofiarę krwi,
która została przelana w walce z najeźdźcami, zielony oznacza Afrykę, spokojny kraj, a żółty to zagarnięte złoto.

Ubiór - odzwierciedla styl życia, jaki prowadzą i prace, której się podejmują. Najpopularniejszymi kolorami są czerwony, żółty i zielony. Wszystkie one są symbolami, stanowią też barwy Etiopii. Można rozpoznać ich również po kolorowych czapkach.

Dredy – noszenie grubo splecionych włosów, jest prawdo podobnie zapożyczone od hinduizmu, zwłaszcza że w etiopskiej wersji rastafarianizmu dredy były początkowo nieobecne. Dredy są symbolem Lwa Judy, wyrazem protestu przeciw siłom „Babilonu” oraz znakiem powrotu do natury (Babilonem określa się każdą strukturę władzy i pieniądza, wyzyskującą ludzi).

Marihuana – bardzo charakterystyczny elementem tej religii jest rytualne palenie marihuany (świętego zioła), którą na Jamajkę sprowadzili prawdopodobnie hinduscy niewolnicy. Jej palenie jest rodzajem aktu religijnego. Postrzegają ją jako substancję otwierającą umysł. W swoim rozumowaniu przytaczają kontrastowe porównanie ziół do alkoholu, który według nich ogłupia ludzi i nie jest częścią afrykańskiej kultury. Pomimo takiej oceny działania marihuany, jej zażywanie nie jest religijnym nakazem, wielu Rastafarian jej nie używa. Rastafarianie nie są zaskoczeni faktem, że jest ona nielegalna.

Rastafarianie mają swoje święta. Dnie świąteczne czczą jednakowo:
- 6 stycznia - Ceremonialne Urodziny Cesarza, Hajle Syllasje
- 21 kwietnia - Święto Przybycia Cesarza, Hajle Syllasje do Jamajki
- 23 lipca - Osobiste Urodziny Cesarza, Hajle Syllasje
- 1 sierpnia - Obchody Wyzwolenia Cesarza z Niewolnictwa
- 17 sierpnia - Urodziny Marcusa Garveya
- 2 listopada - Dzień Koronacji Cesarza