Historia Westerplatte.

Westerplatte to półwysep przy ujściu Martwej Wisły do Zatoki Gdańskiej. Westerplatte powstało około XV wieku jako wyspa, na skutek nadmiernego osadzania się osadów rzecznych przy ujściu Leniwki. W drugiej połowie XIX w. wyspa połączyła się z lądem i utworzyła mały półwysep, który został nazwany Westerplatte.
Od 1919, na podstawie traktatu wersalskiego powstała tu polska strefa portowa w Wolnym Mieście Gdańsku. Za zgoda Ligi Narodów w grudniu 1924 roku na Westerplatte ulokowano polską Wojskową Składnicę Tranzytowa, w której od grudnia 1925 stacjonowała załoga licząca 88 oficerów i żołnierzy.
1 września 1939 garnizon liczył 182 oficerów i żołnierzy pod dowództwem majora H. Sucharskiego. Oprócz broni strzeleckiej, stanowiącej indywidualne uzbrojenie żołnierzy, na wyposażeniu placówki znajdowało się 41 karabinów maszynowych (ręcznych, lekkich i ciężkich), 2 armatki przeciwpancerne, 4 moździerze i 1 działo. Na terenie składnicy wybudowano 6 betonowych schronów, tzw. wartowni.
Tutaj padły pierwsze strzały II wojny światowej, o godzinie 445. W czasie pierwszych dni II wojny światowej (1-7 IX 1939) stał się sławny dzięki bohaterskiej obronie 182-osobowej załogi pod dowództwem majora Henryka Sucharskiego, przed atakami niemieckich oddziałów lądowych, wspieranych przez pancernik Schleswig-Holstein i lotnictwo. Polskie linie obronne na Westerplatte atakowane były przez oddziały niemieckie liczące łącznie 3400 żołnierzy z Danziger Heimwehr, piechoty morskiej i gdańskiej Schutzpolizei. W wyniku walk toczonych do 7 września 1939 Niemcy stracili ok. 300-400 żołnierzy, zabitych i rannych. Straty Polaków to 15 zabitych i 50 rannych.
Westerplatte do dziś stanowi symbol bohaterstwa żołnierzy polskich podczas kampanii wrześniowej 1939 roku. W 1966 wzniesiono tu pomnik Obrońców Wybrzeża.