Charakterystyka Marcina Kozery

Marcin Kozera to tytułowy bohater opowiadania Marii Dąbrowskiej. Chłopiec ma dwanaście lat i jest wychowywany przez ojca stolarza. Matka Marcina zmarła, gdy miał dwa lata.

Mateusz Kozera – ojciec chłopca z pochodzenia jest Polakiem. Z powodów politycznych musiał jednak opuścić ojczyznę i wyemigrować do Anglii – Londynu.

Główny bohater omawianej lektury ma czarne włosy, wesołe oczy i zwinną, wysportowaną sylwetkę.

„Czarna czupryna jeżyła się nad czołem, a oczy znikły w uśmiechu”. Chłopiec był przystojny i swoim wyglądem wzbudzał sympatię otoczenia.

Początkowo Marian daje się poznać jako chłopiec buńczuczny, wybuchowy i bardzo pewny siebie. Nie chce się uczyć języka polskiego i głośno daje temu wyraz, czym zawstydza ojca. W końcu się zgadza, ale robi to bez przekonania, na wyraźne życzenie ojca. „Marcin Kozera uczy się po polsku niby to pilnie, ale bez przekonania”. Z biegiem czasu chłopiec bardzo chętnie uczy się języka polskiego, z chęcią chodzi do domu Towarzystwa Polskiego.

Marcin był dzieckiem lubianym przez innych. Bardzo szybko przystosował się do nowego otoczenia. Wszyscy polubili Marcina, on był pomysłodawcą większości zabaw. Dzieci brały z niego przykład.

„Był prawdziwym przywódcą, co do tego nie było dwóch zdań”. Z licznej grupy kolegów i koleżanek na przyjaciółkę Marcin wybrał Krysię.

Najważniejszym wątkiem w opowiadaniu jest patriotyzm. Patriotyzm specyficzny, ponieważ do końca nie było wiadomo, do jakiego kraju należy. Marcin długo zastanawiał się nad swoim obywatelstwem.

Jedną z przełomowych chwil w życiu Marcina stanowiła wyprawa z Krysią do centrum Londynu, gdzie chłopiec pokazywał koleżance zabytki. „Ten pyszny pałac to nasz parlament, a tu patrz to nasz najwspanialszy kościół”.

Chłopiec zastanawiał się jednak, czy wobec zabytków Anglii może używać słowa „nasz”. W swoich przemyśleniach pomogły chłopcu jasełka i lekcja geografii w angielskiej szkole. Nauczyciel opowiadał o różnych państwach. Profesor powiedział, że Polska nie istnieje. Wtedy w chłopcu rozpętała się burza uczuć, wiedział, że musi zareagować. Sprzeciwił się. „(...) Polska jest proszę pana. Ja jestem Polakiem.” Ta chwila dowiodła o odwadze i patriotyzmie Marcina.

Marcin Kozera był pilnym uczniem. Był duszą towarzystwa, szybko zdobył zaufanie u kolegów. Był wesołym i odważnym chłopcem, przypominali mu o tym nawet nauczyciele.

Moim zdaniem Marcin byłby dla każdego najlepszym przyjacielem. Chłopiec miał wiele dodatnich cech, które bardzo cenimy. Wyróżnia się: odwagą, sprytem, poczuciem humoru, powagą, umiał się przyznać do błędu. Marcina możemy określić patriotą. Mało jest ludzi, którzy tak poważnie myślą o swoim pochodzeniu, obywatelstwie. Słuszność miał nauczyciel historii, mówiąc: „Chłopcy! Naród, który ma takich synów, zasługuje w każdym razie na szacunek.”