„Tamto wydarzenie, przekonało mnie"

Jest wiele rzeczy na tym świecie, które przekonały mnie o tym, że w życiu liczą się nie tylko wartości materialne. Uważam, ze najlepszym tego przykładem jest wydarzenie, które miało miejsce 2 kwietnia tego roku. Wtedy to właśnie odszedł od nas Wielki Polak, człowiek z autorytetem, rozpoznawany i szanowany przez wszystkich Karol Wojtyła, nasz ukochany Ojciec Święty Jan Paweł II.
Od dnia kiedy zmarł, aż do pogrzebu(a nawet dłużej) zjednoczyły się wszystkie narody, ludzie na całym świecie – bez względu na wyznanie - przestali czynić sobie nawzajem zło. Nawet najwięksi wrogowie zaprzestali walk. Każdy z nas z pewnością przeżył śmierć Papieża w bólu i smutku. Jedni okazywali to w wyraźny sposób, np. poprzez płacz,modlitwę inni zaś chowali żal w sobie. Ja osobiście śmierć Jana Pawła II przeżyłam z bólem i w bardzo wielkim cierpieniu. Papież był dla mnie autorytetem głównie przez swoje męczennictwo i cierpienie a jednocześnie wielką miłość i zaufanie Bogu. Ponieważ doświadczając wielu cierpień zawsze kochał i ufał, a radością, którą czerpał z Krzyża, potrafił dzielić się z innymi.
Jan Paweł II od początku lat dziewięćdziesiątych cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona, lecz mimo licznych rad nie zrezygnował ze „Służby Bożej”- to jeden z wielu przykładów miłości, dobra i wytrwałości Naszego Papieża. Karol Wojtyła nie miał łatwego życia, kiedy miał dziewięć lat zmarła jego matka, później brat, a na końcu ojciec. Pomimo tego zawsze był radosny i uśmiechnięty. Zrzeszał ze sobą ludzi na całym świecie, podczas jego pontyfikatu na katolicyzm przeszło ponad 300milionów ludzi. Właśnie dlatego nie dziwił nikogo żal po odejściu Wzorca ciepła i miłości.
Gdy umarł, jak większość ludzi czułam wielka pustkę i żal, a jednocześnie radość, która spowodowana była faktem iż nadszedł kres jego cierpienia i bólu.
Jan Paweł II pokazał mi, że w obecnych czasach można być uczynnym, pomocnym i czynić dobro- bardziej „być” niż „mieć”.