Czy jest większa zbrodnia niż zabicie miłości?

Miłość to uczucie najważniejsze w życiu każdego człowieka. Miłość do rodziny, przyjaciół. I ta najważniejsza, ta, która sprawia, że cały świat wokół wiruje wieloma barwami i codziennie, nawet w pochmurne dni świeci słońce. Ta, której nie można do niczego porównać. Ta, która często staje się całym życiem. Jedna, jedyna osoba, która potrafi obrócić dotychczasowe życie o 180 stopni i wywołać na twarzy nieśmiały uśmiech.
Moim zdaniem „zabicie” czyjejś miłości jest najgorszą rzeczą, jaką można zrobić. Problem może nie ma konsekwencji dla ogółu, ale dla osoby, której uczucie zostanie brutalnie zmiażdżone jest to dużo większa tragedia niż, Np. wojna w Iraku.
Na świecie popełniono wiele zbrodni, takich prawdziwych, skierowanych przeciwko ludzkości. Hitler jest odpowiedzialny za wymordowanie milionów ludzi. To przeraża. Hitler zabija nadal. Nadal istnieją naziści, zwani teraz neonazistami. Nadal niszczą. Nadal istnieje nienawiść. A zbrodnią jest zabicie człowieka. Jeszcze większą zbrodnią jest zabicie niewinnego człowieka. Czy zabicie czyjejś duszy już nie jest rodzajem mordu?
Pierwszym argumentem jest to, że mimo tego wszystkiego ludzie są silni, jeśli nie pozostaną sami. Miłość daje nadzieję i zastępuje wszystko; dzięki niej można wytrzymać. Miłość to taka iskierka, która potrafi rozpalić serce bez względu na okoliczności. Przykładem takiej miłości jest dwójka bohaterów książki „my, dzieci z dworca ZOO”. Uczucie Christiane i Detlefa było poddawane wielu próbom: rozstaniom. Ale to dzięki temu, że byli razem, udało im się pierwsze „odtrucie”, razem byli silni, miłość dawała im siłę.
Ponadto zanim człowiek znajdzie swoją prawdziwą miłość musi minąć dużo czasu. Chociaż nie zawsze. Ale czym są lata poszukiwań, wylane łzy i dni spędzone na patrzeniu się w pustą ścianę, jeśli wystarczy chwila by to wszystko stracić?
Wiedzą o tym dobrze ludzie, którzy poznali się dopiero będąc dorosłymi. Wiedzą, ile czasu stracili, a jeśli ktoś dodatkowo im ten czas ograniczy, jest jeszcze gorzej, gdyż pozostaje świadomość tego, co stracili.
Poza tym niszcząc uczucie, można zniszczyć człowieka. Jeżeli dla niego druga osoba była całym życiem, jak ma sobie poradzić po rozstaniu? Niektórzy popadają w depresję, inni idą jeszcze dalej, posuwają się do próby samobójstwa. Albo całkowicie się zmieniają. Nic już ich nie cieszy, a codziennie wschodzące słońce jest tylko powodem do smutku. Przykładem takiej zmiany jest Brian z „Wojny Shoes’a”*. Po tym, jak Sullivan od niego odeszła, zaczął odsuwać się od przyjaciół, całkowicie zmienił swoje życie, eliminując z niego wszystko, co mogło się kojarzyć ukochaną.
Ponadto często trzeba pokonać wiele przeszkód, aby doprowadzić do bycia ze sobą dwóch osób. Taki wysiłek okazuje się daremny, gdy ktoś za wszelką cenę chce zniszczyć szczęśliwe uczucie. Przykładem przeszkody, na jaką mogą trafić zakochani, są reakcje otoczenia. Wiele osób jest przeciwnych „mieszanym” małżeństwom ,czyli takim, w których jedna strona ma inny kolor skóry. W takich przypadkach trzeba przełamać uprzedzenia i mimo wszystko nie dać wygrać rasistom. Ludzie potrafią przeciwstawić się wszystkim przeciwnościom losu, a jedna osoba sprawia, że wszystko się kończy. To trochę nie fair.
Gdy na świecie widzimy na co dzień tyle zła, zniszczenia i nienawiści, jedynymi rzeczami, które mogą nas ochronić przed brutalnością dnia codziennego są przyjaźń i miłość. Dlatego miłość powinno się traktować jako coś najcenniejszego, wymagającego nieustannej troski i ochrony. Zastanawiające jest tylko „Czemu kochamy najmocniej, gdy miłość umiera?” (Jerzy Andrzejewski).
Miłość jest człowiekowi potrzebna jak tlen… "Trzeba, żeby z czyjegoś powodu bolało serce. Dziwne, ale bez tego życie jest puste." (W. Rozanow). Dlatego uważam, że zabicie miłości to największa zbrodnia jaką można popełnić, taka na miarę ludobójstwa.