Zmagania Cezarego Baryki z polskością i Polską. Na podstawie przytoczonego fragmentu przedstaw zmagania Cezarego Baryki z polskością i Polską.

1. Wstęp
W utworze Stefana Żeromskiego pt. „Przedwiośnie” mamy do czynienia z trudną sytuacją wewnętrzną głównego bohatera. Cezary Baryka to dwudziestokilkuletni człowiek, który we wczesnej młodości stracił matkę, zaś wieść o jego ojcu – Sewerynie Baryce na długi okres czasu zaginęła. Cezary urodził się i wychował w Baku, daleko od ojczystego kraju, co najprawdopodobniej było pierwszą z przyczyn, dla których bohater miał problemy z określeniem własnej tożsamości.

2. Rozwinięcie
a) osadzenie fragmentu w całości utworu
- spotkanie Cezarego z ojcem po wieloletniej rozłące i wspólne próby powrotu do Polski, oczekiwanie na pociąg, zła sytuacja zdrowotna ojca
b) interpretacja fragmentu
- młody Baryka znalazł się w sytuacji wyboru pomiędzy realizacją swych pragnień dotyczących uczestnictwa w dziejowych wydarzeniach a zobowiązaniami wobec ojca
- Cezary jest entuzjastycznie nastawiony do wizji rewolucji (”marynarzy o kulistych facjatach…”), jest chętny do burzenia starego i budowy nowego, lepszego świata
- myśli Cezarego związane są czasem z chęcią odesłania ojca gdzieś daleko, by sam mógł realizować swoje „rewolucyjne” plany
- Seweryn Baryka spieszył się do Polski, często wypytywał o pociąg, Cezary czuł wewnętrzne rozerwanie – „był tu i tam, w Rosji i w Polsce, był z ojcem i przeciwko niemu”
- moralność Baryki: zdaje sobie sprawę, że musi opiekować się ojcem, nie może go zostawić, lituje się nad nim
- dla Cezarego Polska jest czymś odległym mitycznym, niezrozumiałym, znanym jedynie z opowiadań („ideał obcy”), Rosja to kraj bliski, kraj ludzi silnych, wśród których się wychował
- Cezary godzi się na wyjazd do Polski jedynie dla ojca, sam nie podjąłby takiej decyzji
- odmienność opinii ojca i syna (ojciec – patriota, syn – rewolucjonista)
- Cezary jest świadomy praw ojca, któremu wolno nakazywać i zakazywać; momentami żałuje, że ojciec w ogóle go odnalazł i oderwał od codzienności, „porywając” do Polski
- ojciec jest przeciwny rewolucji, przewrotowi, dostrzega w nim negatywne aspekty, jako, że sam wiele w życiu przeszedł i doświadczył
c) wniosek: Baryka decyduje się na podróż do Polski tylko z miłości do ojca, niezgodnie z własnymi przekonaniami
d) odniesienie do całości utworu
- dzieciństwo Cezarego było związane tylko i wyłącznie z Rosją, gdzie było mu dobrze, gdzie miał swój dom, gdzie kształtował pierwsze ideały (szczęśliwe dzieciństwo – nie w Polsce)
- szklane domy, o których opowiadał ojciec były absolutnym przeciwieństwem krwawej rewolucji, czymś zupełnie nowym i nieznanym; niestety pierwsze kroki w ojczyźnie i oglądana okolica to brud u nędza (Baryka uświadamia sobie, że szklane domy to wymysł ojca)
- Polska rozczarowuje Barykę, gdyż nawet tu nie może odnaleźć swojego miejsca, wszędzie czuje się obco
- udział w wojnie (dobrowolny) można traktować jako początek utożsamiania się z Polską
- niezdecydowanie pomiędzy racjami głoszonymi przez Gajowca a tymi głoszonymi przez Lulka, negowanie ich (wewnętrzna niepewność, co jest właściwe)
- ostatnia scena (manifestacja): przeciwstawienie się bolączkom odrodzonego państwa

3. Wnioski
Cezary Baryka to postać dynamiczna, której cele i autorytety zmieniają się wraz z akcją powieści. Na początku utworu, młody mężczyzna, wychowany w Rosji, nie traktuje Polski jako swojej ojczyzny. Na zmianę priorytetów młodzieńca ma wpływ ojciec, który namawia go do podróży do Polski. Tam Baryka, choć początkowo rozczarowany, osiada na stałe. Z biegiem czasu zaczyna rozumieć i akceptować swoje prawdziwe pochodzenie i dziedzictwo.