Romantyczna miłość – rozwiń temat na podstawie: "Dziadów część IV" i "Giaura".

Światopogląd romantyczny zmienił sposób patrzenia na świat przez człowieka. Ukazywał on, iż świat ma dwoistą naturę, oprócz materialnego świata zauważanego przez racjonalistów istnieje również świat ducha, którego nie da się pojąć rozumowymi środkami poznania. W romantyzmie narzędziami poznania były: uczucie, przeczucie, wiara, serce, instynkt, wyobraźnia. Wszystko to spowodowało, iż miłość w romantyzmie uzyskała nowy wymiar definiowania.
Pierwszą cechą miłości romantycznej jej jest niewinność. Miłość ta jest niewinna, ponieważ jest to miłość duchowa, nie zaś cielesna. Człowiek zakochany czasem nie wyznaje swych uczuć drugiej osobie, gdyż wie, iż to mogłoby ją zranić, dotknąć, być niestosowne.
Romantyczna miłość została stworzona przez Boga – „Ten sam Bóg stworzył miłość, który stworzył wdzięki”(„Dziady część IV”). Byron w „Giaurze” określa miłość jako „święty pożar”. „Święty”, ponieważ miłość jest boskim wytworem, podarowanym ludziom - „Wszechmocnego darem”(„Giaur”). „Pożar” obrazuje stan duszy człowieka, którym zawładnęło uczucie. Miłość tak samo jak pożar wyniszcza duszę człowieka. Powodując, że zatraca się on w nim. Nie potrafi myśleć o niczym innym, niż o ukochanej osobie – „Uczucie, które bóstwem zapalamy, Które wytrawia wszystkie myśli plamy”(„Giaur”). Znakomitą metaforą rozstania w miłości romantycznej może być śmierć. To paradoksalne porównanie jest doskonale uzasadnione przez Mickiewicza w „Dziadach części IV”. Śmierć ta dotyka osobę nieszczęśliwie zakochaną, kiedy dowiaduje się ona, iż „druga połowa” jej nie chce, nie odwzajemnia uczucia.
Mickiewicz i Byron ukazują miłość jako komunię dusz. Jej autorem według Mickiewicza jest sam Bóg, gdyż tworząc człowieka powiązał jego duszę z duszą drugiego człowieka. Od tego czasu są oni nie rozłączni -„Rozciąga się ten łańcuch, ale się nie spęka!” („Dziady część IV”). Mickiewicz określa ten stan jako istnienie dusz bliźniaczych – „Przecież zawżdy po jednym biegają obwodzie ” („Dziady część IV”); które nie potrafią żyć bez siebie - „O nie! nas Bóg urządził ku wspólnemu życiu”. Dusza zawładnięta uczuciem jest gotowa na wszystko, aby odzyskać swoją drugą połowę – „Ach! Gdyby jeszcze weszła mi pogodnie, Wiodła mnie znowu, chociażby na zbrodnie” („Giaur”). Czasem zakochany może stracić rozum dla ukochanej osoby, nie potrafi się pogodzić z jej stratą – „Pokornie głowy pod wyrok nie składa, Ale klnie losom i z bólu szaleje, I w zbrodniach szuka męczarniom ulżenia” („Giaur”).
Kolejną grupą cech charakteryzujących miłość romantyczną, są to: wieczność, nieśmiertelność, brak granic. Brak granic, których nie może przekroczyć uczucie ukazuje to, iż nie mają dla niego znaczenia nawet niezwykle istotne w okresie romantyzmu konwenanse społeczne – „Iskrą zatloną w ogniach nieśmiertelnych” . Uważa on, że siła uczucia jest w stanie to przezwyciężyć. Wieczność, nieśmiertelność miłości doskonale prezentują słowa: „Ten o śmierci również własną bytność traci, I przyczepiony do lubej postaci, Jej tylko staje się cieniem” („Dziady część IV”). Człowiek, który utracił swoją ukochaną istotę pragnie się z nią połączyć, jednak wie, że może to mieć udział po śmierci, gdyż jeśli Bóg ich sobie przeznaczył to wtedy się na pewno spotkają.
Niebo jest jednym z porównań z jakimi można zestawić romantyczną miłość. Mickiewicz opisuje to uczucie jako stan duchowy w jakim znajduje się człowiek w niebie. Niebiański stan ducha może mieć miejsce jedynie wtedy gdy, obydwaj kochankowie są razem szczęśliwi. Jednak Mickiewicz podkreśla, iż jeśli ma to miejsce w czasie ziemskiego życia to nie trafi od razu po śmierci do nieba, gdyż to będzie jego rodzaj kary za to, że był w „niebie” podczas swego pobytu na ziemi.
Jedną z najważniejszych cech miłości jest to, iż do tego uczucia są uprawnieni wszyscy ludzie. Nie jest istotne kim są, jakie mają pochodzenie – „Wyznam, że moja miłość była inna, Była zbyt ziemska, ludzka, nawet gminna”. Tak jak wszyscy mają prawo do szczęścia, które ona przynosi -„Jest to promyczek wszechstwórczego słońca” („Giaur”).
Miłość romantyczna tak jak cały romantyzm ma dualistyczną naturę. Charakteryzuje ją nie tylko świat materii, ale i świat ducha. W miłości romantycznej znaczącą rolę odgrywa część duchowa. Nie wszystko to, co jest nieodłącznym składnikiem miłości romantycznej da się rozumowo wytłumaczyć. Jednak, jest ona bardzo głęboka i piękna, dzięki wielu aspektom, do których przywiązuje uwagę. Uczucia są pojęciem abstrakcyjnym, dlatego, aby je zrozumieć potrzeba duszy romantycznej, aby w pełni odkryć ich charakter.