Dlaczego bohaterami epoki romantyzmu byli ludzie młodzi.

"Młodości orla twych lotów potęga i jako piorun twoje ramię”.

Rozważ na podstawie wybranych utworów romantycznych, dlaczego bohaterami tej epoki byli tak często ludzie młodzi.

Poznając epokę romantyzmu, jej ideały, dążenia, a także prądy myślowe nie trudno zauważyć, że jest to czas, w którym nastąpiło całkowite odrzucenie założeń oświecenia, zmiana myślenia i postrzegania rzeczywistości. Pośród wielu wzorców, które uległy dezaktualizacji znajduje się tzw. „kult siwych włosów”. To wykreowane przez ludzi oświecenia założenie nakazywało obdarzać największym szacunkiem i posłuchem ludzi starych, ponieważ dzięki długiemu życiu, swoją „czystą kartę” zapisali doświadczeniem i mądrością życiową, której nie może posiadać nikt z młodych, a zarazem niedoświadczonych. W romantyzmie nastąpił zwrot od tej idei, poprzez nadanie największego znaczenia ludziom młodym.

Młody romantyk był pełen, niedoświadczonego jeszcze niepowodzeniem, zapału i energii, która dawała mu siłę do pokonywania wszelkich przeszkód. W „Odzie do młodości” Adam Mickiewicz przedstawia postać młodego człowieka, który pragnie być przywódcą, aby zjednoczyć młodych i zmobilizować ich do dokonania czegoś szlachetnego.. Jako człowiek młody, ale zarazem wartościowy i posiadający głęboką wiarę w wyznawaną ideę, ma świadomość, że może dokonać czegoś niezwykłego, więc słowami „razem młodzi przyjaciele” zachęca i dodaje otuchy.

Utwór jest sporem między romantykami, a klasykami, w którym młodość zarzuca ludziom starym egoizm i brak otwartości na zmiany. Opisany w jednej ze strof ody „płaz w skorupie”, czyli człowiek podeszły wiekiem, nie tylko nie jest w stanie dokonać przełomowych czynów, ale także utrudnia działanie młodym, poprzez swoją obmierzłość i zniechęcenie. Młody romantyk potrafi wyrzec się własnego szczęścia, stawiając dobro ogółu ponad dobro własne, bo przecież „w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele”. Na takie poświęcenie z pewnością trudno byłoby się zdobyć komuś ze starszych klasyków. Ta właśnie energia i niezmącona wątpliwościami rozumu wiara w swoje możliwości, każe przywódcy wołać: „tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, łam, czego rozum nie złamie”, nakazując życie ponad przeciętność i nie pozwalając na zadowalanie się tym co błahe i łatwo dostępne.

Epoka romantyzmu to czas, w którym ludzi pragnęli dokonywać wielkich zmian, burzyć obowiązujący porządek świata, obalać przesądy, aby odrzucić to, co nakazuje rozum i kierować się sercem. Dla podmiotu lirycznego „Ody do młodości” świat jest chaosem, którego nowe oblicze trzeba stworzyć dzięki miłości pełnych zapału, młodych serc, odrzucając pasywne nastawienie starszego pokolenia. Nie mogą tego dokonać ludzie starzy, ponieważ nie są w stanie obudzić w sobie najszczerszych uczuć, zapału i radości, bo są zbyt oporni z powodu wielu doświadczeń, niepowodzeń, a także wiary w to, co nakazuje rozum.

Człowiek młody przeżywa wszystko bardzo intensywnie, jest też skłonny do uniesień, lecz przede wszystkim słucha głosu własnego serca. Kolejny romantyczny bohater to tytułowy Kordian, główna postać dramatu Juliusza Słowackiego. Ten piętnastoletni młodzieniec, zanim dokonał wielkich czynów, musiał uporać się z własnymi rozterkami i odnaleźć sens życia. Kordiana problemy, takie jak: brak chęci do życia, werterowski Weltschmerz czy znudzenie wszystkim, co go otacza, doprowadziły do próby samobójstwa. Romantyzm to epoka, w której cierpienie, czasami nawet z własnej woli, nie było krytykowane, lecz wręcz cenione. Ludzie młodzi, którzy przeżywali liczne nieszczęścia, np. niespełnioną miłość stawali się bohaterami, zdobywając uznanie. Ponieważ starsi, wychowani na ideach oświecenia pragnęli szczęścia dla siebie, a celowe umartwianie się traktowali jako niedorzeczność, nie mogli stać się bohaterami epoki.

Kordian sens swojego istnienia, podobnie zresztą jak wielu młodych patriotów, odnalazł w walce o niepodległość Ojczyzny. Wielka miłość do Polski, pragnienie wolności i głęboki patriotyzm sprawiały, że młodzi ludzie byli w stanie poświęcić całe swe życie jednemu celowi- odzyskaniu niepodległości. Nazywając Ojczyznę „Winkelriedem narodów”, Kordian chce działać i walczyć ,udaje się do Warszawy, gdzie w jego głowie rodzi się plan, który młodzieńcza niecierpliwość chce jak najszybciej wcielić w życie. Ogromny zapał jest jednak studzony przez przedstawiciela starszych- Prezesa, który kierując się rozsądkiem, nawołuje do zaniechania próby zamachu na Carze. Jednak Kordian, jako reprezentant ludzi młodych, posiada kolejną znaczną cechę- skłonność do buntu. Jest więc oburzony brakiem woli czynu wśród towarzyszy i sam postanawia dokonać tego, co zaplanował. Jego osobista próba walki jest jednak nieudana, kończy się więzieniem i wyrokiem śmierci. Śledząc losy młodego patrioty nie sposób nie docenić zapału, determinacji i odwagi, które pozwoliły mu stać się bohaterem epoki.

Dla wielu ludzi epoka romantyzmu to ciężki okres utraty niepodległości - życia w niewoli, a co za tym idzie czas zmian, które pozwoliłyby odzyskać utraconą wolność, a także zmienić obowiązujący dotychczas porządek. Każde zmiany wymagają nie tylko energii i zapału, lecz też dużej odwagi, wiary we własne siły, a czasem nawet odrzucenia logicznego rozumowania i wsłuchania się w głos serca. To młodość, która dzięki braku życiowych porażek i perspektywie lepszej przyszłości, posiada cechy niezbędne do dokonania wielkich i przełomowych czynów. Dlatego bohaterami romantycznymi, których poświęcenie i odwaga do dziś budzą podziw, mogli być właśnie ludzie młodzi.