Opis obrazu Tadeusza Makowskiego pt. "Szewc".

Obraz Tadeusza Makowskiego pt. „Szewc” przedstawia pracownię pewnego szewca. Centralną postacią tego dzieła jest wykonujący buty rzemieślnik. Pracuje on bardzo ciężko, o czym możemy się przekonać przyglądając się szczegółom malowidła. Szewc jest przygarbiony i jakby wrośnięty w stołek, na którym siedzi, co jest odzwierciedlone przez podobną kolorystykę taboretu i spodni a siedzisko zydla ma kształt odpowiadający sylwetce siedzącego.

Przyjrzyjmy się teraz wyglądowi robiącego buty: to starszy człowiek, o czym świadczą długie, siwe włosy i sumiaste wąsy. Jego głowa, mała, wrośnięta w ramiona, jakby bez szyi, wraz z wielkim, okrągłym okiem i czerwonym nochalem znajdują się w centrum obrazu. Czerwone, zniszczone i silne, potężne jak bochenki chleba ręce świadczą o ciężkiej pracy, którą wykonują. Szewc struga w nich nowego drewniaka. Robotnik ma na nogach wielkie, ciężkie chodaki. Ubrany jest prosto, odzienie namalowane jest schematycznie, bez żadnych ozdób, bez zbędnych szczegółów. Za postacią, na ścianie wiszą gotowe saboty, ułożone są w pięciu rzędach, jak nawleczone na nitkę, suszące się grzyby lub koraliki. Można je porównać do siedzących na drucie nastroszonych ptaków, chowających pod siebie główki. Na sąsiedniej ścianie znajduje się okno z dużą ilością przegród. Pod nim zawieszone są dłuta w równych odstępach jak stojący w szeregu żołnierze. Pod oknem stoi także duży stół koloru kremowego, jakby zrobiony z kamienia. Wpadające przez szybę promienie słoneczne rozświetlają miejsce pracy, a zarazem cały obraz. Pomieszczenie szewca jest bardzo ciasne, malutkie. Podłoga jest drewniana, krzywa, z licznymi kolorowymi plamami. Ściany też nie są jednolitego koloru. Pomalowane je na jasno-żółty kolor z odcieniami ciemniejszymi aż do ciemno-szarego. Ramy okienne są koloru czarnego z odcieniami fioletu.

Linie na tym obrazie są proste, wyznaczające zgeometryzowaną przestrzeń np. pionowe linie ścian, nóg stołu oraz poziome linie rzędów chodaków, krawędzi stołu. Są też linie łagodne, faliste, płynne, jak siedzisko zydla. Kolorystyka tego dzieła jest kontrastowa, czyli kolory różnią się od siebie nie dałoby się ich połączyć; są barwy kremowe, szare, rozświetlone jak i odcienie brązu, siena, ugier, kolory rdzy.