Wybrane ulice Wrocławia – ich przedwojenne nazwy i zarys historyczny.

*Ul. Powstańców Śląskich – Strasse der SA

Idzie od torów kolejowych, przy których kończy się Świdnicka, do rogu ul. Krzyskiej i Armii Radzieckiej. W dawnych czasach okolicę zamieszkiwali okoliczne tereny zagrodniczy, którzy tradycyjnie trudnili się uprawą warzyw i dostarczaniem ich do miasta. Był to rejon suchy, zdrowy, a przy tym urodzajny-był przez to gęsto zaludniona. Wzdłuż tej ulicy biegła trasa wylotowa z miasta. Projekt zaniedbanej dotąd szosy i przekształcenia jej na ulicę o charakterze miejskim powstał w 1874 roku. Nowa droga miała być nieprzeciętnie szeroka, a przed wznoszącymi się przy niej budowlami miały powstać liczne ogrody ozdobne. Pracę nad tym projektem trwały długo, bo aż do końca stulecia, lecz w efekcie uzyskano najwytworniejszą ulicę na Przedmieściu Świdnickim. Okazałe budowle w połączeniu z obfitością zieleni miały aspiracje w dorównać paryskim Polom Elizejskim.
Za czasów niemieckich zmieniła nazwę wielokrotnie. W 1866 roku nazwano ją Kleinburgerst. Nazwa ta pochodziła od dawnej polskiej wsi Borek. Przekręcono jej nazwę na Burg , a poźniej Kleinburg (dla odróżnienia od Grossburga, czyli Borka Strzelińskiego). Nazwę Borek wskrzeszono dopiero po wyzwoleniu Wrocławia.
Ulica Powstańców Śląskich zmieniła nazwę jeszcze dwukrotnie. W czasie oblężenia Wrocławia w 1945 roku południowa część ulicy została zdobyta przez wojska radzieckie już 27 lutego. Niemcy niedaleko wznieśli barykadę, ale do walk w tym miejscu nie doszło. Ulica została bardzo zniszczona, zachowały się tylko trzy budynki. Plany dotyczące tej ulicy, jako jej odbudowa, miały obejmować budowanie biurowców, kilkupiętrowych domów mieszkalnych oraz gmachów usługowych.



*Ul. Grunwaldzka – Furstenstrasse

Biegnie od ul. Górnickiego do ul. Sienkiewicza. Ulica została przekształcona ze starej drogi wiejskiej. Przy tej drodze znajdowała się osada Rybaki, należąca do klasztoru. Była to wioszczyzna, która nigdy miała się nie doczekać rozwoju. Gdy przyłączono ją do miasta, liczyła zaledwie 20 rodzin. W 1868 roku uzyskała nazwę ul. Książęcej, która przetrwała do 1945 roku. Długo jeszcze jednak miała charakter półwiejski. Dopiero z czasem zaczęły tu powstawać letnie rezydencje dla bogatych mieszczan. Pod koniec stulecia powstała w pobliżu tzw. „dzielnica naukowa”.
W czasie ostatniej wojny ulica została potwornie zniszczona przez hitlerowców, którzy jej prawą stronę wysadzili w powietrze. Na zrównanym z ziemią terenie miało powstać lądowisko. Zniszczeniu uległy domy przy początkowym ciągu ulicy. Zburzone domy zajmują teraz domy akademickie. Nazwę Grunwaldzkiej ulica otrzymała po wyzwoleniu.



*Ul. Dworcowa – Bahnhofstrasse

Idzie od Podwala do ul. Świerczyńskiego. Nazwę Dworcowej ulica otrzymała w 1841 roku, mimo że w tym czasie nie dochodziła jeszcze do pierwszego wrocławskiego dworca kolejowego przy obecnej ul. Małachowskiego. Po obu stronach ulicy nieliczne wtedy jeszcze domy, poza tym zaś ciągnęły się ogrody. Ulica była dosyć wąska. O potrzebie jej przedłużenia zadecydowano w 1841 roku, a rok później zaplanowano realizację. Postanowiono, że młodszy odcinek będzie szerszy od poprzedniego.
W 1945 roku przy starszym odcinku zniszczeniu uległy domy na rogu ul. Kościuszki. Ciężkie bombardowanie przeżyła ulice 26 marca ,kiedy na okolice Dworca Głównego dokonano zrzutów bomb sprężonych. „Misja kolejowa. Dom Św. Gertrudy przy ul. Dworcowej otrzymał siedem trafień i trzeba go było opróżnić” – pisał Peikert w swojej Kronice dni oblężenia. Na skrzyżowaniu Dworcowej i Kościuszki powstawał w latach 1963-1967 eksperymentalny, 10-piętrowy dom mieszkalny o konstrukcji liniowej, który jest pierwszym tego rodzaju budynkiem w Polsce.