Francois Villon - poeta miłości i śmierci.

"Wielki testament" przekazuje refleksje Villona.

Wiek XV, Francja. Rok 1431 to rozprzężenie we Francji. Poeta - łotrzyk - przydomek Villona. Kształcił się, miał tytuł bakałarza, obracał się w kręgu cyganerii uniwersyteckiej a także wśród złoczyńców. "Knajpa była centrum kultury". Villon był duszą kompanii. Był mordercą - sprawę umorzono. W wieku dwudziestu kilku lat wszedł w związek z szajką. Znalazł się na dworze Karola Orleańskiego, gdzie później został uwięziony. Wielokrotnie tułał się po świecie.

Utwory Villona: Wielki testament; Legaty - Mały testament; Ballady.

Poezja Villona jest oryginalna w zakresie języka. Pisze językiem prostym a jednocześnie kunsztownym. Przechodzi od żartu słownego do swobody i śmiałości, od humorudo poagi, od cynizmu do modlitwy.

Wielki testament - dzieło podejmuje dwa słynne motywy tematyczne: miłość i śmierć. Istotnym problemem ukazanym w tym utworze jest przemijalność ludzkiego istnienia, życia i świata. Villon przeplata komizm z liryzmem, wątki wysokie ze sprośnościami, pytając nostalgicznie: "gdzie są niegdysiejsze śniegi".

Sam - poeta przeklęty - mieszkaniec paryskiej ulicy, ukazuje kruchość istnienia, przywołując znane postacie w opowieściach o paniach i panach "minionego czasu".

Nastroje: stosunek do przeszłości, do śmierci;
chce przekazać swoje myśli innym;
żałuje swoich grzechów z młodości;
przestrzega innych przed błędami.

Stosunek do śmierci: uważa, że jest to przerwanie danego procesu;
uważa, że śmierć dopadnie każdego;
człowiek może czekać na śmierć albo żywcem iść do nieba (nie jest to realne).

Stosunek do śmierci jako do zasłużonego odpoczynku, a z drugiej strony jest to zło.
"W sam zadek celnie ugodzony..." - podejmuje dialog ze śmiercią
"Jam grzesznik, złego jadem struty
Jednak Bóg nie chce mej katuszy."

Model obyczajowy nie był wzorcem w średniowieczu ale świadczył o kontrastach epoki.

Memento mori - pamiętaj o śmierci.

Parodiuje on formę testamentu. Poufałe współżycie ze śmiercią. Z jednej strony przemijanie, ukazanie brzydoty starości, a z drugiej jest melancholia za dawnymi pięknymi czasami. Żal za miłością, niemożliwością spełnienia. Często ukazuje się tematy o kobietach, miłości. Villon był czułym potrafiącym kochać człowiekiem, nie potępiający życia. Jest to utwór świecki, odbijający konflikty społeczne.