Charakterystyka Kmicica

Andrzej Kmicic to główny bohater powieści historycznej Henryka Sienkiewicza "Potop".

Kmicic to typowy przedstawiciel szlachty XVII wieku potomek zubożałego rodu szlacheckiego, niegdyś zamożnego. Sienkiewicz przedstawia go jako młodego, bardzo przystojnego wesołego szlachcica zawadiaki. Ma bujny temperament, ale jest także zdolny do szlacheckich odruchów serca oraz do wielkiej miłości i gwałtownej nienawiści. Wrze w nim gorąca krew. Porywczy i skłonny do "bitki i wypitki" co psuje mu reputacje. Wychowany w potyczkach pogranicznych, nawykł do ryzyka i gwałtów. Ceni sobie dobraną kampanię i swobodne życie. Swym zachowaniem w wesołej kampanii w Lubiczu, a następnie w Upicie i w Wołmontowiczach, które puszcza z dymem, wycinając w pień wszystkich jej mieszkańców, popada w dramatyczny konflikt z otoczeniem, powoli tracąc dobre imię, Oleńkę, i zaufanie przyjaciół. Następnie formuje oddział i porywa ukochaną, stając ponownie w ostrej kolizji z prawem, do dawnych zbrodni dodając nową i pokonany przez Wołodyjowskiego w pojedynku na szable oraz ciężko ranny nie ma już żadnego wyjścia.

W trakcie trwania akcji bohater przezywa głęboką przemianę wewnętrzną. Ze szlacheckiego warchoła, zabijaki, który jako ostatecznego argumentu używa siły, staje się szlachetnym, honorowym patriotą, gotowym poświecić życie dla ojczyzny. Wcześniej był zwautrrukiem z powodu intryg Janusza Radziwiłła zostaje zdrają. Niczego nie świadomy oddaje się pod jego komendę, składa mu przysięgę wierności. Wpada w jego sidła, zanim ten zdążył opowiedzieć się po stronie Szwecji. Posadzono go o to, że zamierza targnąć się na życie Jana Kazimierza. Teraz naraża się w obronie króla. Gdy Radziwiłł publicznie na uczcie w Kiejdanach oświadcza gością o oddaniu Litwy Szwedom staje oniemiały i rozpacza, co zrobił, ale nie poddaje się i staje na czele oddziału tłumi bunt żołnierzy wiezionych przez Radziwiłła oficerów: Skrataskiego, Wołodyjowskiegoi Zagłoby, rozbijając przeciwników króla. Jego służba u boku Radziwiłła w oczach ludzkich i Oleńki także jest hańbą i dowodem zdrady ojczyzny, uznany za zdające, choć jego zdrada jest nieświadoma. Nie potrafi samodzielnie rozeznać się w prawdziwych intencjach książęcej polityki. W jego życiu znaczna role odgrywa religia, która jest atrybutem polskości. Bohater rozpoczyna swą drogę nawrócenia spowiedzią w księcia Kordeckiego i aktywnym udziałem w obronie Jasnej góry. Pod nazwiskiem Babniczy Kmicic walczy ze Szwedami. I bije sie wszedzie tam gdzie sytułacja wydaje się być beznadziejna. Jednocześnie przez cały czas bohater pozostaje wierny Oleńce, co prawda, na pierwszym miejscu stawia dobro ojczyzny, ale zawsze ma przed oczami ukochaną. Wypełnia zresztą jej warunek, stara się swoimi działaniamisprawić, zeby ludzie których skrzywdził wybaczyli mu. Jest bezwzględny wobec zdrajców ojczyzny Kuklinowskiego, wierny wobec przyjaciół.

Czynami patriotycznymi, udziałem w walce ze szwedami zmazał grzechy z przeszłości i rehabilitacja, jakiej szybko się doczekał, zostaje połączona z nadaniem mu starostwa i pozwala mu zdobyć serce i rękę Oleńki, która teraz może poślubić.